هوش مصنوعی: چشمه حیوان، آب و جان ندارد، اما زنده‌رود و آب حیات، ما و زنده‌رود را شامل می‌شود.

هوش مصنوعی: آب زندگی در واقع وجود ندارد و زیبایی آن از آب زنده‌رود است. هر حبابی که در این رود تشکیل می‌شود، صد پری را در خود دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که بتواند در میان نیک و بد یا درست و نادرست تمایز قائل شود، ارزشش از آب زنده یا آب خضر بیشتر است.

هوش مصنوعی: عاشقانی که بی‌پروا هستند، خود را در معرض خطر قرار می‌دهند و این به خاطر زیبایی و جذابیتی است که در دلشان ایجاد شده است، به همان اندازه که زیبایی چهره‌ها و خطوط زیبای آن‌ها مانند جریانی زنده و پرشور است.

هوش مصنوعی: توبه را که نشانه بازگشت و پشیمانی است، از دست انسان می‌گیرد و به او اجازه نمی‌دهد که کنترل و اختیار خود را داشته باشد. در عوض، زیبایی و شگفتی زندگی، همچون رود زنده‌ای، او را به سمت خود می‌کشاند و به نوعی مستی از زندگی را تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: خرابی‌های او مثل ساختمان‌هایی است که در حال ویرانی‌اند. زمان خوشی برای آن کسی است که در خرابی‌ها به سر می‌برد و همچنان زنده و پایدار است.

هوش مصنوعی: چرا در تاریکی، در پوشش دودی پنهان شده‌ای؟ آب حیات وجود ندارد حتی اگر زنده‌زادان کباب شوند.

هوش مصنوعی: زندگی ابدی را به خاک‌های بی‌روح و بی‌احساس می‌بخشد، مانند خضر که به زندگی جان می‌دهد و آب حیات را به آنها می‌رساند.

هوش مصنوعی: برق در پیراهن کتان می‌تابد، مانند می‌صافی که درخشش آن زنده‌رود را می‌افروزد.

هوش مصنوعی: در دل انسان‌های روشن‌ضمیر، پرده‌ای وجود دارد که احساسات و افکارش را می‌پوشاند. اگر این پرده در یک لحظه کنار برود و حقیقت نمایان شود، تمام موضوعات و احساسات زنده و واقعی به نمایش درمی‌آید.

هوش مصنوعی: موج مانند مجنونی است که کنترل خود را از دست داده و خیمهٔ لیلی را به یاد می‌آورد؛ گویی که حبابی از زنده‌رود در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که وقتی چشم‌ها بیدار و قلب‌ها زنده باشند، هر ذره‌ی نیکی و زیبایی که از عمق زندگی و آگاهی برمی‌خیزد، مانند جویبار زنده و جاری است.