هوش مصنوعی: وقتی طوس از نزد دشمنان برگشت، دلش از درد و کینه پر بود و افسرده بود.

هوش مصنوعی: شخصی در حال سفر به سوی سرزمین ایران است، در حالی که سرش پر از افکار و تصورات و دلش پر از اندوه و غم است.

هوش مصنوعی: او به قدری مست بود که از دنیای اطرافش بی‌خبر بود و تنها به راه و روش بزرگانی که در اطرافش بودند، ادامه می‌داد.

هوش مصنوعی: سردار بزرگ تا نیمروز می‌تازد و از جشن رخصت می‌گیرد، همچنان که دنیا را روشن می‌سازد.

هوش مصنوعی: زمانی که او با گرسنگی مواجه شد، با دقت به اطراف نگاه کرد و به جستجوی غذا رفت.

هوش مصنوعی: یک گورخر از مقابل او گذشت و بر روی دامن رود، در میان دشت وسیع ظاهر شد.

هوش مصنوعی: طوس، دلیر و شجاع، اسبش را به حرکت درآورد و زینش را به راحتی باز کرد و کمندش را به نرمی در دست گرفت.

هوش مصنوعی: او با شتاب و قدرت بر زمین داغ می‌تازد، به طوری که صدای زورمندی از خود به جا می‌گذارد و گور از شدت این صدا بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر دشواری‌هایی که یک جنگجوی پرخاشگر را می‌راند، سردار با شجاعت و قدرت به میدان می‌آید.

هوش مصنوعی: در میدان نبرد، دلیر طوس به زمین افتاد و سرش به خاک سیاه رسید.

هوش مصنوعی: در آن مکان، وقتی که از اسبش بر زمین افتاد، مهار اسبش رها شد و او در یال اسب گرفتار شد.

هوش مصنوعی: در بالای او، سوارانی نیرومند با نام طوس، به شدت و اشتیاق در حرکتند و به سرنوشت ناخوشایندی دچار شده‌اند.

هوش مصنوعی: هرگونه که روزی به پایان برسد و انسانی به حقیقت وجود خود بازگردد، در نهایت تفاوتی ندارد که چه اتفاقاتی افتاده، زیرا همه چیز به همان گونه که بوده، باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: او تا زمانی خوابیده است که شب تاریک شده و در این مواقع، شانس و بخت او به سمت بدی متمایل شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که بخش کوچکی از تاریکی شب سپری شد، زره‌اش در دشت وسیع به باد رفت و از بین رفت.

هوش مصنوعی: چشمش را بالا آورد و به دشت نگاه کرد، اما جز خاری چیزی در آنجا ندید.

هوش مصنوعی: روزی مردی از خواب بیدار شد و به تفکر درباره‌ی مسائل مختلف پرداخت.

هوش مصنوعی: این جمله می‌گوید که آیا ممکن است بدن در این کار، یعنی نفس زدن، نیازی به انجام دادن نداشته باشد؟ به نوعی در مورد اهمیت نفس کشیدن و ارتباط آن با وجود جسم صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر بی‌دانش باشی و به زیر پای کسی بیفتی، دیگر نمی‌توانی با هیچ‌کس قضاوت کنی.

هوش مصنوعی: از جلگه هامون برآمد و بر فراز زین به سوی سرزمین ایران در حال حرکت بود.

هوش مصنوعی: یک دوات (خامه) مانند ریگ به وجود آمد و فرمانده (سپهبد) به تماشا پرداخت.

هوش مصنوعی: شخصی از دور آتش را دید و متوجه شد که این آتش به خاطر غم و اندوه کسی افروخته شده است و نه به دلیل شادی و جشن.

هوش مصنوعی: دل به من گفت که یکی از ایرانیان به طرف من آمده و با سرعت می‌آید.

هوش مصنوعی: آتش را در آن جا روشن کن، تا زمانی که راهنمای من باشد.

هوش مصنوعی: او به راه خود ادامه داد و وقتی به آنجا رسید، یک چادر با پارچه‌ای رنگی و زیبا دید.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و ظرافت یک شیء می‌پردازد. در آن، اشاره به این است که همه چیز به نوعی به هم متصل شده و با استفاده از چیزهای با کیفیت بالا و ظریفی مثل ابریشم، به نوعی پیوند خورده‌اند. به طور کلی، این ابیات به تأکید بر زیبایی و ارزش چیزهایی که از مواد با کیفیت ساخته شده‌اند، اشاره دارد.

هوش مصنوعی: یک ظرف زریں زینتی در ورودی تمام خیمه‌ها قرار گرفته و همه به خاطر آن ظرف پر از چیزهای طلا و زینت‌هایی که دارد، شگفت‌زده شده‌اند.

هوش مصنوعی: یک نفر ساز چنگ و بربط را در دست دارد و در کنار او دختری زیبا با چهره‌ای پر از رنگ و عطر وجود دارد.

هوش مصنوعی: مانند سروی که سر به آسمان دارد، تو نیز به زیبایی و جذبه‌ات نگاهی به بالا نکردی.

هوش مصنوعی: مانند طاووس با پرهای رنگارنگ و زیبا که در چهره‌اش مانند گلی در بهار جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: دلم به من گفت که اینجا چه کسی است و این خیمه به چه دلیلی برپا شده است؟

هوش مصنوعی: او به استاد خود از دور قهری و فریاد زد به طوری که شبیه صدای مردان بزرگ بود.

هوش مصنوعی: خداوند، این خیمه را به من نشان بده که متعلق به چه کسی است. بیا با من صحبت کن.

هوش مصنوعی: سوسن که در دل جنگل زندگی می‌کند، صدای چوب را شنید و به در آمد. او با احترام به شخصی با استعداد و برجسته گفت: "ای بزرگ‌تر، تو فردی هنرمند و باارزش هستی."

هوش مصنوعی: از سوار شدن بر این اسب پایین بیا و بنشین. کمی استراحت کن و دم بزن. کمی آرام بگیر.

هوش مصنوعی: وقتی که بنشینی، می‌خواهم به تو بگویم که اکنون در جستجوی آرزوی دل خود هستم.

هوش مصنوعی: من اکنون به اینجا رسیدم و جز تو هیچ‌کس دیگری را ندیدم.

هوش مصنوعی: وقتی طوس صدای او را شنید، به سمت خیمه رفت و به درون آن رفت، مانند شیر قدرت و شجاعت داشت.

هوش مصنوعی: شخصی که به مهارت و قدرت دست یافته، با اقتدار بر روی یک جایگاه باارزش نشسته است.

هوش مصنوعی: به سوسن گفت: ای زیبای خوش‌چهره، کجا رفتی؟ آیا نمی‌خواهی چیزی از آنجا بگویی؟

هوش مصنوعی: سوسن وقتی صدای صحبت را شنید، سرش را بالا کرد و به او گفت: ای نفرین‌کننده‌ی پرخاشجو!

هوش مصنوعی: در دنیا کسی مانند من که هنر نوازندگی داشته باشد و شادی را به ارمغان بیاورد وجود ندارد، چه در میان قدیم‌ها و چه در میان بزرگ‌ترها.

هوش مصنوعی: من به ایران به این صورت فرار می‌کنم مثل آب که از ترس افراسیاب سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: تمام شادی او به من وابسته بود و او همیشه مرا مانند جان خود نگه می‌داشت.

هوش مصنوعی: او به من بدگمان شد و فکر کرد که سخنانی که درباره‌اش گفته‌ام، نشانه‌ی زشتی اوست.

هوش مصنوعی: بعد از این که کسی خواست مرا بکشد، به خاطر این خطر از توران فرار کرده و به سوی ایران آمدم.

هوش مصنوعی: من به خاطر کیخسرو، برای انتقام از توران، به ایران روی آوردم.

هوش مصنوعی: حال که به این مکان رسیدم، مدتی در کنار این چشمه استراحت کردم.

هوش مصنوعی: حالا اگر جهان‌پهلوان نام خود را بگوید، می‌تواند به آرزویش دست یابد.

هوش مصنوعی: مرا به سوی پادشاه معروف راهنمایی می‌کند، در جایی که هم شاه و هم سپاهیان حضور دارند.

هوش مصنوعی: وقتی طوس این سخن را شنید، خوشحال شد و از فکر آن به این نتیجه رسید که دلش آزاد شده است.

هوش مصنوعی: به دل خود گفتم که این موضوع را نزد پادشاه ببرم تا از این هم جایگاه بالاتری برایم به وجود آید.

هوش مصنوعی: از زابلستان هدیه‌ی تازه‌ای می‌آورم برای زمانی که به پیش خسرو بروم.

هوش مصنوعی: او به او گفت که از هیچ خوراکی نمی‌تواند چیزی به من بیاورد، ای کسی که دستت پر برکت است.

هوش مصنوعی: هر چه خوراکی لطیف و خوشمزه هست، زود نزد فرمانده بیاور.

هوش مصنوعی: سرباز از آن خوراک خوشحال شد و چنین گفت: ای گرد فرخ نژاد!

هوش مصنوعی: اگر جامی از می وجود دارد، آن را بیاورید تا به خاطر اندوه و غم دچار سوگ نشوم.

هوش مصنوعی: سوسن وقتی آن صحبت را شنید، از مکان خود پرید و جامی برای پیش آورد.

هوش مصنوعی: کاسه را باز کرد و کمی نوشید، سپس در شهر طوس صدای بلندی را برآورد.

هوش مصنوعی: بادهای پیروزمندانه هر ساله، دل دشمنانت را پر از غم و اندوه می‌کنند.

هوش مصنوعی: طوس به آن فرد می‌گوید: من دلاور و شجاع هستم و به عنوان پشتیبان نوذر، شاه جهان شناخته می‌شوم.

هوش مصنوعی: به نزد من بیا و جام شراب را بیاور تا به یاد پادشاه دنیا بنوشم.

هوش مصنوعی: سوسن، با لطافتی که دارد، در جام شراب می‌چسبد و درمانی برای نبوغ و هوش به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: سردار از شراب آن جام مست شده و نام بزرگ مردی را پایین آورد.

هوش مصنوعی: در زمان خوشبختی، سوسن به آواز درآمد و از زیبایی و محبوبیت آن ترک نازک‌نژاد سخن گفت.

هوش مصنوعی: این پهلوان نامی در دنیا، هیچ کس را به اندازه تو ندارد و گویی جان او در وجود تو جاری است.

هوش مصنوعی: او را با کمند به سمت خود بکش و به راهی که در پیش داری هدایت کن، هرچند ممکن است ناپدید شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که کسی را که در سختی و مشکلات گرفتار است، باید به جایی دور و بی‌احترامی برد. در اینجا به نوعی از بی‌توجهی و بی‌احترامی به آن شخص اشاره شده است و مفهوم کلی آن نشان دهنده‌ی نادیده گرفتن و راندن کسی به دور از جامعه یا افراد دیگر است.

هوش مصنوعی: او دو بازویش را به کمند او پیچید و فرمانده را به خاک ذلت انداخت.

هوش مصنوعی: گودرز به مظهر قدرت و شجاعت نزدیکی دارد و به مانند شیر، با جرأت و نیرو به میدان آمده است.

هوش مصنوعی: پس طوس نوذر در حال راندن اسب است و به درون راه می‌افتد، مانند آذرگشسب که یک شخصیت پهلوانی است و در میدان نبرد حضور دارد.

هوش مصنوعی: دل پر از کینه و سر پر از هوس به سرعت در حرکت است، انگار که به صورت طوفان می‌تازد.

هوش مصنوعی: سپهبد از همه سمت‌ها نگاه کرد، اما در شهر طوس از دلاوری خبری ندید.

هوش مصنوعی: عملکرد او به قدری شگفت‌انگیز است که هم در مسیر درست و هم در مسیر نادرست، همگان را به تعجب واداشته است.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید از آسمان غایب می‌شود، شب تاریک بر روز سایه می‌اندازد.

هوش مصنوعی: پسران کشوادگان از شدت شوق و مستی به سرعت و بی‌تابی به سوی کوه‌ها می‌روند و سرهایشان را به آنها می‌سایند.

هوش مصنوعی: مرد شجاع به دنبال طوس در هر سمت مانند شیر، با تمام توانش می‌تازد.

هوش مصنوعی: یک قلم از ریگ به وجود آمد و فرمانده بر روی آن کاغذ نقش کشید.

هوش مصنوعی: دل به من گفت که این موجود شیطانی مانند باد از این دشت فرار کرد.

هوش مصنوعی: از دشت هامون، آن قلم همچون ریگ روان شد و دل مرد از تفکر در تنش پریشان گشت.

هوش مصنوعی: هنگامی که قسمتی از شب تاریک سپری شد، گودرز، فرمانروای جهان، بر روی دشت ظاهر شد.

هوش مصنوعی: کسی از دور روشنایی او را دید و به خاطر فکر و تأملی که کرد، بعد از آن به سمت آن مکان رفت.

هوش مصنوعی: آن شخص مانند باد در حال حرکت بود و دمی آرام می‌ایستاد، در حالی که بر روی ریگ‌ها حرکت می‌کرد و از آن سو با سرعت می‌رفت.

هوش مصنوعی: طوس دلیر مانند یک شکارچی است که در کمین نشسته و با قدرت و شجاعت خود، موقعیت را تحت کنترل دارد.

هوش مصنوعی: از تیر آتشینی که با شدت پرتاب شد، برو خاشاک و علف‌های خشک بیابان به آتش درآمد.

هوش مصنوعی: سپهدار با حرکتی چون باد، بار را به سرانگشت آورد و به سبب آن روشنی، شاد و خوشحال شد.

هوش مصنوعی: وقتی به نزدیکی خیمه رسید، به او در تمامی آداب و رسوم و ترتیب‌ها احترام گذاشت.