ظهیر فاریابی » رباعیات » شمارهٔ ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای باد ز غصه‌ای که خون پاشَد از آن</p></div>
<div class="m2"><p>با یار مگو که تنگدل باشد از آن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ور زلف همی پریشی‌اش، نرم پریش</p></div>
<div class="m2"><p>بر تازه گلش مزن که بخراشد از آن</p></div></div>

شمارهٔ ۷۷

ای باد ز غصه ای که خون پاشد از آن
با یار مگو که تنگدل باشد از آن
ور زلف همی پریشی اش نرم پریش
بر تازه گلش مزن که بخراشد از آن

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از باد می‌خواهد که درباره غم و اندوهی که دلی را شکسته فاش نکند. او هشدار می‌دهد که اگر زلف یار به‌هم‌ریخته است، نباید به گل زیبایش آسیبی بزند، چرا که ممکن است این کار او را آزار دهد. به طور کلی، او نسبت به حساسیت و نازک‌دلی معشوق خود توجه دارد و از دیگران می‌خواهد که از او مراقبت کنند.

شمارهٔ ۷۵

شمارهٔ ۷۶

هوش مصنوعی: ای باد، از غصه‌ای که باعث می‌شود خون از دل بریزد، حرف نزن. نکند که یار از این موضوع ناراحت شود و دلش بشکند.

ای باد ز غصه‌ای که خون پاشَد از آن

با یار مگو که تنگدل باشد از آن

هوش مصنوعی: اگر موهای پریشان او را لمس کنی، به آرامی به گل تازه‌اش دست نزن، زیرا ممکن است آن را خراش دهد.

ور زلف همی پریشی‌اش، نرم پریش

بر تازه گلش مزن که بخراشد از آن

شمارهٔ ۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده