ظهیر فاریابی » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت</p></div>
<div class="m2"><p>دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن طاس نگون به گردن آویخته باد</p></div>
<div class="m2"><p>چون سطل که آب روی مردم همه ریخت</p></div></div>

دیوان ظهیر الدین فاریابی به اهتمام امیرحسین یزدگردی - طاهر بن محمد ظهیر فاریابی - تصویر ۲۵۹

شمارهٔ ۵

نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت
دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت
آن طاس نگون به گردن آویخته باد
چون سطل که آب روی مردم همه ریخت

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به ناتوانی از فرار از سختی‌ها و ظلم زندگی اشاره می‌کند. او می‌گوید که نمی‌توان از زحمت و بی‌رحمی روزگار فرار کرد و عقل نیز از درک این رنج‌ها عاجز است. تصویر "طاس نگون" به این معناست که مانند سطلی که آب را بر سر مردم می‌ریزد، مشکلات زندگی به همگان فرود می‌آید و هیچ راهی برای گریز از آن‌ها وجود ندارد.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: از ظلم و ستم دنیا نمی‌توان گریخت و عقل انسان نیز نمی‌تواند به تنهایی در برابر این سختی‌ها مقاومت کند.

نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت

دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت

هوش مصنوعی: آن شخص که حالت سرش بی‌مو و طاس است، مانند سطلی است که آبش را بر سر مردم می‌ریزد.

آن طاس نگون به گردن آویخته باد

چون سطل که آب روی مردم همه ریخت

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده