ظهیر فاریابی » رباعیات » شمارهٔ ۲۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دی شاه بتان با رخ رنگین می رفت</p></div>
<div class="m2"><p>بی اسب و پیاده نغز و شیرین می رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شکر ز لبش به پیل بالا می ریخت</p></div>
<div class="m2"><p>وز مستی و بیخودی چو فرزین می رفت</p></div></div>

شمارهٔ ۲۵

دی شاه بتان با رخ رنگین می رفت
بی اسب و پیاده نغز و شیرین می رفت
شکر ز لبش به پیل بالا می ریخت
وز مستی و بیخودی چو فرزین می رفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر توصیف می‌کند که دیو شاه با چهره‌ای زیبا و رنگین به طور پیاده و به نرمی حرکت می‌کند. او به اندازه‌ای جذاب است که شکر از لبش به زمین می‌ریزد و به نظر می‌رسد در حالتی از مستی و بی‌خبری، شاداب و سرحال قدم می‌زند.

شمارهٔ ۲۳

شمارهٔ ۲۴

هوش مصنوعی: شاه زیبا همچون بت‌ها، بدون اسب و به صورت پیاده، با ناز و خوش‌خلق به سمت خود می‌رفت.

دی شاه بتان با رخ رنگین می رفت

بی اسب و پیاده نغز و شیرین می رفت

هوش مصنوعی: شیرینی کلمات او چنان جذاب بود که مانند شهد بر افراشته‌ای می‌ریخت. در حالی که در حال سرمستی و بی‌خبری بود، همچون فرزین به پیش می‌رفت.

شکر ز لبش به پیل بالا می ریخت

وز مستی و بیخودی چو فرزین می رفت

شمارهٔ ۲۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده