هوش مصنوعی: به دنیا نگاهی بینداز که مانند لب‌های دلبران شیرین و پرنغمه است، چون روحش از ستایش و مدح پر شده است.

هوش مصنوعی: در زمان تو، ظلم و انصاف مثل ابر و گل تغییر می‌کنند؛ یکی در حال گریه است و دیگری در حال خنده.

هوش مصنوعی: هر روز که می‌گذرد، به خاطرت نمی‌توانم به تجملات و زیبایی‌های دنیا فکر نکنم. دنیا تحت تأثیر زیبایی و عظمت تو است و هیچ‌گاه از جلال تو کاسته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من بنده‌ای هستم که یاد و خاطرم مانند نهالی در باغ ستایش تو جوانه زده و رشد کرده است.

هوش مصنوعی: اگرچه بدون برگ چیزی نمی‌توان گفت، اما یک بار باید از ریشه‌اش جدا شود.

هوش مصنوعی: صدای من از دست روزگار به آسمان می‌رود، تا کی باید در چنگال زمان گرفتار بمانم؟

هوش مصنوعی: ای مادر روزگار، هیچ فرزندی بهتر از تو و فرزندان تازه به دنیا آمده‌ات نیست.

هوش مصنوعی: تو صاحب و وارث سرزمین و زمانی هستی که بر عهده تو قرار دارد، وابستگی‌ها و ارتباطات آن را حفظ کنی یا قطع کنی.

هوش مصنوعی: از مشکلات و حوادثی که برای من پیش آمده است، مرا از بدنامی و تلخی روزگار نجات بده.