هوش مصنوعی: ای خداوند بزرگ و بزرگوار، رضی‌الدین، تو هستی که همت و اراده‌ات به قدری بلند است که با آسمان‌ها برابر می‌شود.

هوش مصنوعی: دنیا مانند تو بخشنده‌ای را ندیده است و آسمان هیچ‌گاه لطیفی چون تو را به دنیا نیاورده است.

هوش مصنوعی: سریع و ناگهانی، دشمند تو در آنجا حاضر شد و در همان شب که سرنوشت تو به شکوفایی رسید، حادثه‌ی تلخی اتفاق افتاد.

هوش مصنوعی: نسیم ملایم محبت تو در باغ، با دامن خود باری می‌افشاند و بوی خوش عنبر از گیسوان شمشاد منتشر می‌شود.

هوش مصنوعی: نفرت تو مثل سم، به کوه آسیب زد و آتش خیالی در دل آهن را سوزاند.

هوش مصنوعی: چناری که زمانی از بخشندگی و generosity خود سخن می‌گفت، اکنون چیزی در دست ندارد و تنها می‌تواند به حرف‌های گذشته‌اش اشاره کند که به جز حرف، چیزی دیگر نیست.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم از نعمت‌های لطیفی که یاد کردی، چیزی به عنوان شکر بگشاییم، حتی اگر بهترین‌ها را هم بگویم، باز هم نمی‌تواند به اندازه یک دهم آن نعمت باشد.

هوش مصنوعی: همچون درخت سروی که همیشه در حال رشد و آزاد است، من نیز تا همیشه در خدمت تو خواهم بود و به تو احترام می‌گذارم.

هوش مصنوعی: تصور کن که من مانند یک گل سوسن، در عین زیبایی و شکفتگی، همه جا صحبت می‌کنم. اما نمی‌دانم چگونه می‌توانم احساسات و تفکراتم را به درستی بیان کنم و از عهده این کار برآیم.

هوش مصنوعی: به یاد می‌آورم که زمانی که تو مرا از مشکلات و گره‌های زندگی نجات دادی، در واقع چندین کار دشوار و بسته شده را برایم آسان کردی.

هوش مصنوعی: اگر امسال درِ آن مکان باز می‌شود و این موضوع به تو مربوط می‌شود، پس آن را نادیده نگیر؛ و اگر باز شدن در به دلیل نداشتن ارزش و اهمیت است، پس هرگز نباشد.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای که من به درخواست خود برای مال و ثروت تنزل یافته‌ام، تعجب‌آور است که چگونه هنوز خاطره‌ای از غم و اندوه در ذهنم باقی مانده است.