هوش مصنوعی: وقتی صبح به وقت زهره فرا می‌رسد، زمان به سرعت ناله‌های من را به نوا درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: نسبت به مشکلات و ظلمی که زمان بر من روا می‌دارد، احساس می‌کنم که وفای یار در حال ناپدید شدن است. در این حالت، من از چنگ خودم برای بیرون آمدن از این وضعیت کمک می‌طلبم.

هوش مصنوعی: زمانه بی‌رحم و ناپسند، از سرم رخت بر بسته است و حالا دیگر در پی ناله‌های ساز و آهنگ زخمه‌ای بر چنگ نیستم.

هوش مصنوعی: به قدری از دل خود ناله و آهی می‌کشم که هفت آینه آسمان از آن صدا به لرزه درمی‌آید.

هوش مصنوعی: توانایی سخن گفتن خود را در مقابل دیگران، همچون آینه‌ای می‌بینم که در میان گرد و غبار و کثیفی‌ها، تنها توانایی بازتاب خود را دارد.

هوش مصنوعی: در اثر شرم و حیرتی که دارم، به گوشه‌ای پناه برده‌ام که هیچ‌کس از آن آگاه نیست و نشانی از علم و فرهنگ در آن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات، مانند عهد و پیمان‌های ضعیف، صبرم در هم می‌شکند و گاهی نیز مانند بهانه‌های تنگ‌نظران، اراده‌ام می‌لنگد و ناپایدار است.

هوش مصنوعی: شعر من نیز به نوعی به موضوعات روز محوریت می‌بخشد، چرا که در ذائقه جامعه، تلخی و شیرینی به یک اندازه وجود دارد.

هوش مصنوعی: من در جمعی قرار گرفته‌ام که در گفتارشان از الفاظ بی‌مقدار استفاده می‌کنند و فهم عمیق و گسترش معنی در آن‌ها وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هرگاه نام نیکان را بر زبان بیاورم، به سرعت سخنان زشت و ناگواری در ذهنم نقش می‌بندد که باعث شرم و ننگ می‌شود.

هوش مصنوعی: کجاست پایه و اساس دنیا و بزرگان تا من هم مانند یک شاعر بر اسبی سوار شوم و اشعارم را بنویسم؟

هوش مصنوعی: من فریادی بلند و رساتر از صدای خسرو بر زمین می‌زنم، طوری که صدا و هیاهوی من در آسمان پیچیده و به گوش همگان برسد.

هوش مصنوعی: پادشاه بزرگ که بر دریا و زمین حکومت می‌کند، آن چنان بخشنده است که هیچ چیزی در جهان نمی‌تواند در اندازه و وزن generosity او قرار گیرد.

هوش مصنوعی: چتر او به دور خود، مانند محور زمین، همه‌ی جهات را در بر گرفته است و همان‌طور که ستاره قطبی در آسمان، راستا و جهات دیگر را مشخص می‌کند، او نیز در زندگی‌اش همه‌چیز را زیر نظر دارد و به تصحیح و هدایت امور می‌پردازد.

هوش مصنوعی: از انصاف و عدل او بوی حیواناتی که در دامنه کوه زندگی می‌کنند به مشام می‌رسد، به‌طوری که رنگ و جلوه خاصی به آنها می‌دهد.

هوش مصنوعی: آیا شاهی وجود دارد که روز جنگ و نبرد در برابر دشمن، همچون دندان فیل و دهان نهنگ، توانایی زیادی داشته باشد؟

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که به خاطر جلال و عظمتت، خوشه پروین را بر روی این رواق بلند آویزان کرده‌اند.

هوش مصنوعی: محفل تو مانند هنری است که از ابتدای زمان شکل گرفته، هنوز هم نتوانسته‌اند زیبایی وجود را به درستی به نمایش بگذارند.

هوش مصنوعی: زمانه آن قدر در اطراف تو نظم و ترتیب دارد که حتی پوست از پشت پلنگ هم جدا شده است.

هوش مصنوعی: اگر شرایط سخت و دشوار مانند آتش و آب وجود داشته باشد، چه عجیب است که چیزی ارزشمند توانسته از دل آهن و سنگ بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: زمانی که مرگ دشمنان تو به نحوی به حال تو تغییر کند و با آرزوهایت در تضاد شود، هم باید سریع عمل کنی و هم بی‌گدار به آب نزنی.

هوش مصنوعی: چنان هماهنگی و سازگاری بین سلاح و تیر وجود دارد که گویی زبان گوزن در دهان تیر نازک و باریک است و به سادگی در آن فرو می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی تو به دنبال کسی بگردی و او را در نظر بگیری، نگاهت به ابروهایش می‌افتد و در دل فکر می‌کنی که چقدر زیباست.

هوش مصنوعی: هر اتفاقی می‌تواند به طوری پیش بیاید که مسأله‌ای از یک سو و کنش یا واکنشی از سوی دیگر، فاصله‌ای بسیار دور را تعیین کند. در واقع، گاهی یک عمل یا حادثه می‌تواند اثراتی به شدت دور از دسترس و غیرمنتظره به جا بگذارد.

هوش مصنوعی: عصای قدرت تو به قلب دشمن می‌زند، به گونه‌ای که عقل عاشقانی که شاداب و تند هستند، به تماشا می‌ایستند.

هوش مصنوعی: تیغ تو مثل قیامت در سرزمین روم و گرز تو مایه مصیبت در سرزمین فرنگ است.

هوش مصنوعی: تا همیشه در تجارت، هیچ کس از مرو به آمل و ساری نارنگی نیاورده است.

هوش مصنوعی: چهره دشمن مانند نارنجی زرد است و چون آتش می‌خورد، به سوزنی می‌ماند که نه می‌سوزد و نه زنگ می‌زند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به موضوع بخشش و دوستی اشاره می‌کند و می‌گوید که تو باید به دیگران بخشنده باشی و به آنها یاری برسانی، حتی اگر دشمن تو باشند. این مفهوم به انسانی توانمند و بزرگ‌منش اشاره دارد که فراتر از کینه و دشمنی، به خوش‌رفتاری و کمک به دیگران توجه می‌کند.