فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۱ - صندوق آرا

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که دوای دل به جز حسرت نیست</p></div>
<div class="m2"><p>حسرت بحساب قلت و کثرت نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گیرم که شود مجلس پنجم هم بد</p></div>
<div class="m2"><p>بدتر ز فساد دوره فترت نیست</p></div></div>

شمارهٔ ۷۲

دردا که دوای دل به جز حسرت نیست
حسرت بحساب قلت و کثرت نیست
گیرم که شود مجلس پنجم هم بد
بدتر ز فساد دوره فترت نیست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر اندوهی عمیق است که شاعر از کمبود و نقص در وجود انسان می‌گوید. او به این نکته اشاره دارد که درد دل جز به حسرت و آرزوهای ناکام مداوا نمی‌شود و اشکال این حسرت به تعداد یا کمیت مقامات و مجالس برنمی‌گردد. حتی اگر مجالسی دیگر هم تشکیل شود، بازهم به بدی دوران فترت و رکود نخواهد بود. در واقع، از نظر شاعر، وضعیت نابسامان و فساد در همه حال ادامه دارد.

شمارهٔ ۷۰

شمارهٔ ۷۱ - صندوق آرا

هوش مصنوعی: افسوس که درمان درد دل تنها حسرت است و این حسرت به نبودن یا بودن چیزی بستگی ندارد.

دردا که دوای دل به جز حسرت نیست

حسرت بحساب قلت و کثرت نیست

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که جلسه پنجم هم بدترین جلسات باشد، ولی بدتر از فساد در دوره‌ی رکود و غفلت نیست.

گیرم که شود مجلس پنجم هم بد

بدتر ز فساد دوره فترت نیست

شمارهٔ ۷۱ - صندوق آرا

اطلاعات

برگردان به زبان ساده