فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای داد که راه نفسی پیدا نیست</p></div>
<div class="m2"><p>راه نفسی بهر کسی پیدا نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شهریست پر از ناله و فریاد و فغان</p></div>
<div class="m2"><p>فریاد که فریادرسی پیدا نیست</p></div></div>

شمارهٔ ۷۱ - صندوق آرا

ای داد که راه نفسی پیدا نیست
راه نفسی بهر کسی پیدا نیست
شهریست پر از ناله و فریاد و فغان
فریاد که فریادرسی پیدا نیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از نابسامانی و ناامیدی در دنیای خود صحبت می‌کند. او می‌گوید که هیچ نجات‌بخش و دری به سوی آرامش وجود ندارد و همه‌جا پر از ناله و درد است. به طور کلی، احساس یأس و فقدان امید در این کلمات نمایان است.

شمارهٔ ۶۹

شمارهٔ ۷۰

هوش مصنوعی: ای کاش وضعیت به گونه‌ای بود که می‌شد راهی برای نفس کشیدن و زندگی کردن پیدا کرد، اما چنین راهی برای هیچ‌کس وجود ندارد.

ای داد که راه نفسی پیدا نیست

راه نفسی بهر کسی پیدا نیست

هوش مصنوعی: شهر پر از گریه و صدای ناله است، اما کسی نیست که به کمک بیاید و دلداریمان کند.

شهریست پر از ناله و فریاد و فغان

فریاد که فریادرسی پیدا نیست

شمارهٔ ۷۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده