فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بسکه زند نوای غم چنگی ما</p></div>
<div class="m2"><p>اندوه کند عزم همآهنگی ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شادی و گشایش جهان کافی نیست</p></div>
<div class="m2"><p>در موقع غم برای دل تنگی ما</p></div></div>

شمارهٔ ۴

از بسکه زند نوای غم چنگی ما
اندوه کند عزم همآهنگی ما
شادی و گشایش جهان کافی نیست
در موقع غم برای دل تنگی ما

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات و اندوه عمیق انسان اشاره دارد. شاعر می‌گوید که در لحظات غم، شادی و خوشی‌های جهان نمی‌توانند دردی را که دل تنگی ایجاد می‌کند، تسکین دهند. در واقع، غم به قدری قوی است که هیچ چیز جز آن نمی‌تواند هم‌آهنگی را به وجد آورد.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهی که همیشه در دل داریم، نتوانسته‌ایم به هماهنگی و توافق برسیم.

از بسکه زند نوای غم چنگی ما

اندوه کند عزم همآهنگی ما

هوش مصنوعی: در زمان غم و ناراحتی، خوشی و آرامش جهان نمی‌تواند برای دل‌های آزار دیده ما کافی باشد.

شادی و گشایش جهان کافی نیست

در موقع غم برای دل تنگی ما

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده