فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرگز دل من شکایت از غم نکند</p></div>
<div class="m2"><p>شادی ز مسرت دمادم نکند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دانی که بود مرد هنرپیشه راست</p></div>
<div class="m2"><p>آنکس که ز بار غم کمر خم نکند</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷۸

هرگز دل من شکایت از غم نکند
شادی ز مسرت دمادم نکند
دانی که بود مرد هنرپیشه راست
آنکس که ز بار غم کمر خم نکند

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که دل شاعر هرگز شکایتی از غم ندارد و همیشه سعی می‌کند به شادمانی فکر کند. او به هنرمند واقعی اشاره می‌کند که با وجود دشواری‌ها و غم‌ها، هرگز تسلیم نمی‌شود و کمرش از بار غم خم نمی‌شود.

شمارهٔ ۱۷۶

شمارهٔ ۱۷۷

هوش مصنوعی: دل من هرگز از غم و اندوه شکایت نمی‌کند و شادی نیز به طور مداوم در من نخواهد دمید.

هرگز دل من شکایت از غم نکند

هوش مصنوعی: می‌دانی جستجوگر واقعی هنر کیست؟ او کسی است که زیر فشارهای سخت زندگی شکست نمی‌خورد و از پا درنمی‌آید.

دانی که بود مرد هنرپیشه راست

آنکس که ز بار غم کمر خم نکند

شمارهٔ ۱۷۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده