هوش مصنوعی: به زیبایی و لطافتی که در چهره‌ی آن نوجوان است، چشم می‌دوزم. او آن‌قدر مغرور و نازک‌دلی دارد که همیشه دسته‌ای از گل‌های سنبل را از شانه‌ی خود می‌اندازد.

هوش مصنوعی: وقتی که گل در باغ نمایان می‌شود، زیبایی آن مانند عروسانی است که در چمن می‌درخشند و از لطافت و ناز آنها حس گناگونی به انسان دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: من تمام عمرم را در مسیر عشق و محبت سپری کردم و با این سوختن، ساز و دلی سوزان ایجاد کردم.

هوش مصنوعی: من از میان این افرادی که در رنج و مصیبت هستند، تنها کسی هستم که مانند پرنده‌ای بی‌بال در دلش حسرت پرواز دارد.

هوش مصنوعی: این شعر درباره انسانی است که به خاطر طمع و حرصش، از خداوند فاصله می‌گیرد. گویا بر کسی منت می‌گذارد و در عوض، این شخص با وجود بی‌نیازی، همچنان در پی کسب بیشتر است. در واقع، این بیت به نوعی انتقاد از انسان‌هاست که با وجود داشتن، همیشه به دنبال بیشتری هستند و نمی‌توانند قناعت کنند.

هوش مصنوعی: زبان مرغی که حق می‌گوید به خاطر قفل غم از کار افتاده است وگرنه این مرغ خوش‌صدا هزاران آهنگ و آواز زیبا دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که همچون فرخی طبع و استعداد سرودن غزل داشته باشد، می‌تواند با آراستگی و زیبایی، غزال خوش‌بو و فراری را رام و به خود جذب کند.