هوش مصنوعی: چمن با لاله‌های سرخ مانند تاجی زیبا بر سر گذاشته شده است، و گل‌های سرخ مانند می‌گساری در دستان سبز خُسرو یا جوانمردان قرار دارند.

هوش مصنوعی: اشک من مثل سیم سفید شده از آگاهایی که از مشکلات دیگران زردروی دارم؛ چرا که آن کسی که پول و ثروت ندارد، به سختی کفش تنگی را تحمل می‌کند.

هوش مصنوعی: هرچند که من نمی‌توانم کسی را که دل را می‌کشد بشناسم، اما دیده‌ام که در دست او چشم سیاهی قرار دارد که همچون خنجری سرخ به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند بر بام تو پرواز کند؟ تنها پرنده‌ای که از سنگ تو ریخت نداشته باشد، یعنی کسی که در مشکلی نیست، می‌تواند به تو نزدیک شود.

هوش مصنوعی: مژگان تو به دل من حمله می‌آورند، و چشمان سیاه تو مانند لشکری سرخ هستند که به سوی شرق حرکت می‌کنند، تحت فرمان قضا و تقدیر.

هوش مصنوعی: از غم و ناراحتی ناتوانی که از دست تو به جانم آمده، بسیار رنج کشیده‌ام. اما بعد از مرگم، سبزه‌ای بر سر مزارم می‌روید که نشانه‌ای از زندگی و امید است.

هوش مصنوعی: شب ما به روز نمی‌رسد که با ماه زیبا بگذرد، تا زمانی که چون خورشید در مشرق طلوع کنیم و ستاره سرخ را فرو بریزیم.

هوش مصنوعی: از کسی درباره خانه ما سوال نکن، زیرا این خانه پر از اشک و غم است و به رنگ سرخ در آمده است.

هوش مصنوعی: آن کسی که رویی سفید دارد، در دنیای پر از ناملایمات و غم‌ها که چهره‌اش زرد شده، همچنان با زیبایی و شکوهی که دارد، زیور و زیبایی او همچون سرخی شاداب است.