هوش مصنوعی: وقتی آتش داغ می‌شود و بخار از گرمابه بیرون می‌آید، قلب من هم به همان اندازه ملتهب است و از چشمانم اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در زابل، وقتی که تهمتن (رستم) از ظلم زمانه و زال (پدرش) جان می‌سپارد، اشک‌های رودابه (مادر رستم) مانند آبی که از رود هیرمند می‌ریزد، از چهره‌اش جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: به جان پروانه، من همچون شمعی هستم که گاهی از شدت غم و ناراحتی، اشک‌های خود را با حالتی از درماندگی و خواهش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من از ناامیدی و شکست‌های زیاد خود بسیار ضربه خورده‌ام و این احساس عمیق است که حتی تا همیشه در دل من باقی خواهد ماند، مانند خون که از انگشت اشاره‌ام می‌ریزد.

هوش مصنوعی: وقتی دامن بی‌گناه سیاوش به عنوان شاهدی بر بی‌گناهی او معرفی شد، آتش آسمان غم و اندوه را بر سر سودابه می‌ریزد و او را دچار عذاب می‌کند.

هوش مصنوعی: من و دلم به شدت از غم غمگین هستیم، مانند ماهی که گاهی در رودخانه و گاهی در تابه می‌افتد.