هوش مصنوعی: می‌خواهم این نامه به سبک و سیاق زمانه نوشته شود و حال و روز نگران و آشفته‌ای را که دارم، به تصویر بکشد. جانم فدای راهت و روح من در مسیر تو پرواز کند. کجایی، کجا هستی، چه چیزی به من می‌دهی و چه چیزی از من می‌گیری؟ بختت با تو مهربان است یا در غم و اندوه؟ آیا دوستانت دل‌سوز تو هستند یا بار سنگینی بر دوش تو؟ از استاد و دانشمند چه آموخته‌ای و از دیگران چه چیزهایی یاد گرفته‌ای؟ آیا مردم با تو دوست هستند یا در حال جنگ‌اند و تو در چه حالتی با آن‌ها روبه‌رو هستی؟ بدان که چرخ روزگار همچون خاکی در درگاه انتظار می‌چرخد و ستاره‌ها همچون میخ در خرگاه محکم‌اند. مانند گذشته‌ها، آیا داستانی برای گفتن داری یا فقط روایت قدیمی بیماری‌هاست که بر زمین گذر کرده؟ فرصت ادامه جستجوی خود را داشته‌ای و به خطر هم دسترسی داری. آیا دشمنان تبدیل به دوستانت شده‌اند یا هنوز نیروی درگیری وجود دارد؟ هر فعالیتی که تاکنون نام برده نشده، خود شاهد راه و روش و سبکی خاص است. به خداوندی که به من بندگی عطا کرده و به تو خدایی بخشیده، اندوه و شادی، ذلت و ارجمندی، کاهش و افزایش، ناآرامی و آرامش، بلندی و پستی، هوشیاری و مستی، آنچه که هست را بی‌هیچ کم و کاستی بیان کن و همراه هر کس که می‌شناسی و می‌توانی، به بنده خاکسار خود بفرست، چرا که تمام وجودم، آماده و بیدار است.