یغمای جندقی » دیوان اشعار » سرداریه » رباعیات » شمارهٔ  ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا دیده همی نگه به دست تو گماشت</p></div>
<div class="m2"><p>دیباچه به خون دل ز دست تو نگاشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خوشدل خورو خون ریز، مریزاد آن چشم</p></div>
<div class="m2"><p>وان دست که این حنا به دست تو گذاشت</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۶

تا دیده همی نگه به دست تو گماشت
دیباچه به خون دل ز دست تو نگاشت
خوشدل خورو خون ریز مریزاد آن چشم
وان دست که این حنا به دست تو گذاشت

هوش مصنوعی: این شعر به احساس عاشقانه و درد و رنج ناشی از عشق اشاره دارد. شاعر با نگاهی به محبوب، از تأثیر عمیق او بر دل و جانش می‌گوید. دست محبوب با حنا، نماد زیبایی و عشق است، اما در عین حال، شاعر از حال و روز خود نیز به خاطر این عشق پرشور و دردناک سخن می‌گوید. به طور کلی، این اشعار تلفیقی از زیبایی و اندوه ناشی از عشق هستند.

شمارهٔ  ۱۴

شمارهٔ  ۱۵

هوش مصنوعی: چشمم را به دست تو سپردم و با قلبی پریشان بر کاغذی خونین نوشته‌ام.

تا دیده همی نگه به دست تو گماشت

دیباچه به خون دل ز دست تو نگاشت

هوش مصنوعی: دل خوشی و شادابی تو را می‌ستایم، اما باید بگویم آن چشمان زیبا و آن دستی که این رنگ حنا را به دستان تو آراسته، جالب و تماشایی نیستند.

خوشدل خورو خون ریز، مریزاد آن چشم

وان دست که این حنا به دست تو گذاشت

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده