هوش مصنوعی: زندگی مانند چرخشی است که گاهی انسان را به ویرانی می‌کشاند و گاهی به آبادانی. اما من از این دو حالت آزاد هستم و به نوعی از تأثیرات این چرخش‌ها رها شده‌ام.

هوش مصنوعی: چه شب زیبایی بود، آن شب که با لبان و دندان‌های تو گذراندم. تا صبح که ستاره‌ها به آسمان آمدند و پروین در آسمان درخشید، من همچنان فریاد می‌زدم و یاد تو را می‌کردم.

هوش مصنوعی: آه من از دل به اشک تبدیل شد و آتش درونم از فکر و اندیشه‌ام به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: من در همان روز که آزادی را رها کردم، به یک دسته از اسیران پیوستم.

هوش مصنوعی: چند بار دیگر باید در این زندگی غرق شوم؟ بیا و جامی پر کن تا این خاطرات تلخ را فراموش کنم و از یاد ببرم.

هوش مصنوعی: در گذشته، من در هفت مرحله زندگی وجود داشتم و از این محدودیت‌ها و قید و بندها رها بودم. اما اکنون که به هشتادمین مرحله زندگی رسیده‌ام، هنوز هم آزاد و مستقل هستم.

هوش مصنوعی: من از این مردم ناراضی‌ام... چیزی در وجودم هست که بر چهره این‌ها تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: اگر با این قامت و کمر، چهره‌ات را نمی‌نمودی یا با کلام و زیبایی‌ات، در ورق محو می‌شدی، هرگز اثر وجودیم را بر جا نمی‌گذاشتی.

هوش مصنوعی: بیت به توصیف روحانیانی می‌پردازد که صفات و ویژگی‌های والایی دارند. گوینده به دنبال بیان این نکته است که زنانی از بین ملل مختلف و با فرهنگ‌های گوناگون، در چه جایگاهی قرار دارند و چه تأثیری از دیگر ملت‌ها دریافت می‌کنند. این اشاره به تنوع و غنای فرهنگی و انسانی دارد که می‌توان در بین این افراد مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: این مردم به قضاوت‌های مختلفی دچار شده‌اند و اگر پادشاه غایب مرا در داد و ستد مورد توجه قرار ندهد، من حق خود را می‌گیرم.

هوش مصنوعی: همان کسی که به خاطر خدمتگزاری‌اش بر همه فرمانرواست و در عین حال، با بندگی‌اش از هر دو دنیا آزاد است.