هوش مصنوعی: باده را بیاور، چون بهار فرارسیده است... ساقی کجاست؟ ای یار من...

هوش مصنوعی: ما کارهای نیکو انجام می‌دهیم و بار مسئولیت را بر دوش می‌کشیم، وقتی که به هدف درست و نیکو برسیم، این کار و مسئولیت بر ما سنگینی نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: می‌توانم با اختیار خودم عشق را به سمت خود بکشم و دلی بی‌قرار و آسیب‌دیده را در اختیار بگیرم. اما آیا در این مسیر، چیزی جز اجبار وجود دارد؟

هوش مصنوعی: مردم عادی بدون درک درست از مسائل، حتی به بهایی کم خدمت می‌کنند و کارهای با ارزش خود را نادیده می‌گیرند.

هوش مصنوعی: جهان و زندگی در آن چقدر وسیع و رنگین است، اما در میان این همه زیبایی، یک گروه بی‌خبر و پریشان وجود دارند که در تاریکی و تنهایی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف یک وضعیت خاص می‌پردازد. او می‌گوید که چگونه بین دو حالت تضاد وجود دارد: در حالی که او در یک حالت نامساعد و در وضعیت پیاده است، دیگران سوار بر اسب هستند و در صف‌های منظم حرکت می‌کنند. این تصویر نمایانگر نابرابری و اختلاف در شرایط زندگی است. به ویژه، آنچه که به چشم می‌آید، حس خشم یا ناامیدی شاعر از وضعیت خود و دیگران است.

هوش مصنوعی: به جز آن خط زیبایی که بر لبانش دیده می‌شود، گل سرخی که بر آن است، هیچ خار و زخم دیگری ندارد.

هوش مصنوعی: اگرچه با زال، به عنوان یک شخصیت ننگین، به مبارزه می‌طلبی، اما نبرد رستم و اسفندیار را فراموش نکن.

هوش مصنوعی: اشک من به دل سنگین و بی‌احساس او شباهت دارد به این که ابر بر قله کوه می‌بارد.

هوش مصنوعی: چمن در کنار خندق با نور خود درخشان است و اگر باران ببارد، زیبایی این حصار بیشتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: به کار خود نگاه کن و به روزگار نبال. به هیچ چیز نباید مغرور شد چون این روزها می‌توانند فریبنده باشند.