یغمای جندقی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر به می خوردن پیدا نبود دست رسم</p></div>
<div class="m2"><p>می کشم جام نهان تا که برآید نفسم</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

گر به می خوردن پیدا نبود دست رسم
می کشم جام نهان تا که برآید نفسم

هوش مصنوعی: این بیت به احساس عمیق شاعر در مورد نوشیدن می اشاره دارد. او می‌گوید اگر نشانه‌ای از عشق و وصال پیدا نبود، به طور پنهانی مشروب می‌نوشد تا بتواند نفسش را به دست آورد و از حالتی که در آن است خارج شود.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: اگر پیدا کردن روش صرف این که شراب بنوشم ممکن نباشد، من جام پنهانی را پر می‌کنم تا بتوانم نفس بکشیم.

گر به می خوردن پیدا نبود دست رسم

می کشم جام نهان تا که برآید نفسم

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده