هوش مصنوعی: چشمم از بس گریه کردن، به آب تبدیل شده است. حالا چه کنم که اگر بخواهم باز هم گریه کنم، باید از دل خون ببارم. ای عشق، دلم را به حالتی برسان که پس از این، فقط می‌توانم خون گریه کنم.

هوش مصنوعی: ای سلطان زیبایی، تو با لبخند شیرینت شادی می‌آفرینی، اما من مانند فرهاد، به خاطر عشق تو، با همه تلخی‌ها و غم‌هایم، به غمگینی و اشکی سرخ می‌زنم.

هوش مصنوعی: تو مانند گلستانی و من مانند ابرهای بهاری هستم. عجیب نیست که تو همیشه می‌خندی، چرا که من نیز به خاطر تو زیاد گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر گریه‌های بی‌نتیجه لیلی می‌خندم و گاهی به خاطر خنده‌های ناکام مجنون گریه می‌کنم.