هوش مصنوعی: اگر رستم به مازندران رفت، با شمشیر، چادر، و نیزه و تیر رفت.

هوش مصنوعی: پس از گذشت زمان، دیو سفید، سیاهی را پدید آورد که مانند شب تاریک است و صبح امیدی در آن دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تو بدون هیچ سلاحی و تردیدی، بر آرامش و زیبایی برجسته‌ای نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی به فیروز حمله کردی، مانند شکارچی‌ای شدی که در میان گروهی از پرندگان به دنبال شکار است.

هوش مصنوعی: با قدرت دست پرتوان خود، در آن مرتع از گاو و گوسفند استفاده می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به سراغت آمده، ای بزرگوار، را چنان بهره‌برداری کردی که گویی در دشت بی‌نصیبان است.

هوش مصنوعی: خون شقایق‌ها در زمین دشت نشانه‌ای از تاریخ پرماجرای این سرزمین را رقم زده است.

هوش مصنوعی: این بخت خوش و مساعدی که نصیب جم شده، شجاعت و دلیری به اندازه رستم ندارد.

هوش مصنوعی: پدر کیست که در روز نبرد، با چشمان نازک خود بر دوش تو و جلوه‌های زیبایت ببالد و افتخار کند؟

هوش مصنوعی: کجا می‌رویم تا تو را ببینیم، ای کسی که به وعده‌ات وفاداری. لب‌های شیرینت به مانند عسل می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اجداد تو اگر سر برآورند، مانند نرگس از خاک گلی، پاک و زیبا خواهند بود و به تماشا می‌نگرند.

هوش مصنوعی: به این بلندی و عظمت نگاه کنید، که دوباره زندگی را آرزو می‌کنند.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این موضوع می‌پردازد که فردی مانند تو، که به دور از محبت و مهربانی است، نمی‌تواند از شخصیتی بزرگ و برجسته مثل زال، که خود نماد محبت و بزرگی است، زاده شده باشد. در واقع، اگر فردی در فضای نامهربانی و بی‌مهری بزرگ شده باشد، طبیعی است که نمی‌تواند ویژگی‌های مثبت و ارزشمند را از خود بروز دهد.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر عهد تو زیباست و زمین به خاطر وجود تو دلنشین است.