هوش مصنوعی: عباس جان، تو به میدان نرو، در این جدایی، جان من را بیشتر درد آور نکن.

هوش مصنوعی: دوران زندگی برادر من را به شدت غمگین کرده و دلم به خاطر جدایی از تو آتش می‌زند، پس تو هم دل مرا بیشتر نسوزان.

هوش مصنوعی: ما دیگر آب خرم نداریم و با وجود اینکه عطش جان‌سوزی داریم، هیچ خواهشی نمی‌کنیم.

هوش مصنوعی: در حرم بنشین و به دشمنان فکر نکن؛ از این ماجرا دل مضطرب و پر از دردت را نشکن.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که پرچم تو بر زمین بیفتد و علم و دانش از گریه‌های یتیمان بلند شود.

هوش مصنوعی: دست من را از دامان وصال تو جدا کن، تا در ناامیدی و مصیبت، به راحتی از دامن تو دور شوم.

هوش مصنوعی: اگر میدان را ترک کنم به خاطر یک قطره آب، عمان را از چشمانم می‌رسانم و دجله را از مژگانم به راه می‌اندازم.

هوش مصنوعی: به چادر مجید خود نزن، به میدان نبرد نرو، هرچند که ما هم در این حالت آشفته هستیم.

هوش مصنوعی: این بیت به عمق احساسات انسانی اشاره دارد. بیانگر حالتی از درد و زبانه کشیدن عشق است که دل را می‌سوزاند. همچنین نشان‌دهنده اشک‌ها و غم‌های ناشی از بی‌توجهی یا دوری محبوب است که به مانند طوفانی مخرّب می‌گریزد. در مجموع، این عبارت توصیفی از اضطراب، longing، و ناامیدی در عشق را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: این نوحه به قدری جذاب و تاثیرگذار است که نگرانم آتش عشق و احساسات را بر روی کاغذ و دل‌های عاشقان برانگیزد.