هوش مصنوعی: چشم و دل من به زیبایی تو آرامش یافتند. به خاطر این که با لطف تو دلم آرام شده، شکر خدا را می‌کنم که دوباره امید و روشنی بر زندگی‌ام تابید.

هوش مصنوعی: من به سرزمین شام می‌روم، تو به کربلا. اما باور نمی‌کنم که با تو نشسته‌ام، زیرا این من هستم.

هوش مصنوعی: جایگاه من در دامن پدر است؛ حالا ببین که این دوست چقدر به من محبت می‌کند، علی‌رغم کینه‌ورزی دشمن.

هوش مصنوعی: اگر بدن من آسیب ببیند، به خاطر فراق تو نیست. جالب اینجاست که جان و دل من نه دردی دارند و نه مانند خاک و گل هستند، من هم چون آهن نیستم.

هوش مصنوعی: وقتی که به بزرگان و دوستان نزدیک خود دسترسی ندارم، از درد و رنجی که دشمنان و ستمگران بر من می‌زنند، فریاد می‌زنم و با تمام وجود احساساتی از شوق و ناامیدی را ابراز می‌کنم، تا زمانی که در وجودم چیزی برای بیان کردن باقی است.

هوش مصنوعی: در غم خودت غصه نخور، چون اشک‌های من گواهی بر درد من است. اگر تو در اینجا هستی و من هم هستم، این درد مشترک ماست.

هوش مصنوعی: شاید اگر بدون تو زندگی کنم، تنها چیزی که حاصل می‌شود اشک و حسرت باشد. عشق تو مانند آتشی است که به طور کامل وجود مرا می‌سوزاند و زمینۀ زندگی‌ام را نابود می‌کند.

هوش مصنوعی: ای پدر، بی تو نپرس چگونه بروم به دوری از تو، در آنجا که بر سر خاک فرو افتاده‌ام، در گوشه‌ی خرابه زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: دست جدایی بر سرم است و درد هجرت در قلبم، این باعث شده که مانند سیلی بر صورتم فرود آید، و غم و غصه همچون زنجیری بر گردنم بیفتد.

هوش مصنوعی: زندگی من پر از درد و رنج است. سرم در عشق گرفتار و پاهایم در زنجیر مشکلات است. خاک و غم بر سرم نشسته و خون دل درونم را می‌سوزاند. تمام وجودم مملو از غم و اندوه شده و اشک‌هایم به دامنم ریخته است.

هوش مصنوعی: اگر یغما (که به معنای غارت و چپاول است) نام سلطنت را به دوش نمی‌کشد، حتی اگر من به درگاه او به عنوان بنده دست دراز کنم و درخواست کنم که مرا بپذیرد، باز هم جایی برای زندگی و آرامش نخواهم داشت.