هوش مصنوعی: به خاطر تو همیشه احساس غم و حسرت دارم؛ نه خبری از تو هست، نه نشانی. با اینکه بسیار مهربان هستی، اما نه به من توجهی داری و نه لطف و عطایی به من می‌رسانی.

هوش مصنوعی: اگر بار محبت را به من ندهی و در زمانی که باید به سراغم نیایی، من از همان اول نمی‌دانستم که تو بی‌وفا و بی‌مهری.

هوش مصنوعی: بهتر است از آغاز هیچ قول و وعده‌ای ندهی تا اینکه آن را به هم بزنی و زیر قولت بزنی.

هوش مصنوعی: توبه کردم از وجود و راز خود، چون درخت سرو، جان و دل را به تو سپردم. ای محبوب، چگونه ممکن است دلم از یاد تو غافل شود؟

هوش مصنوعی: من به آن جایی که جانم به تو خوش است، شاد و سرزنده‌ام. مردم مرا سرزنش می‌کنند که چرا دل به تو سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: ابتدا باید به تو بگویم که چرا اینقدر زیبا هستی.

هوش مصنوعی: بی تو در گوشه‌ای از غم نشسته‌ام، تو که پشت به من کرده‌ای. گاهی از شدت غم به تو رو می‌کنم و گهگاهی از درد به حالت بی‌حالی می‌روم.

هوش مصنوعی: بارها با دل ناراحت به خودم گفته‌ام وقتی که تو بیایی، تمام دلتنگی‌هایم را با تو در میان می‌گذارم.

هوش مصنوعی: وقتی تو بیایی، چطور می‌توانم بگویم که غم‌ها از دلم دور می‌شود؟

هوش مصنوعی: من همواره در جستجوی خوشبختی و وصال تو هستم، در حالی که جدایی و دوری تو روزها و عمر من را همانند شبی تاریک و بی‌صبح می‌گذراند.

هوش مصنوعی: در طول سال و ماه، من به‌دنبال کوی تو هستم و درگیر آن هستم. نمی‌توانم به درب کوی تو برسم و به آنجا knocking کنم چون از رقبای خود می‌ترسم.

هوش مصنوعی: من می‌توانم به محله‌ات بیایم و از تو درخواست کمک کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس مانند تو که در خون غوطه‌ور است، نمی‌بیند که در بیابان‌ها به خاطر تشنگی، چگونه خون می‌نوشند و آدم می‌کشند.

هوش مصنوعی: نگرانم که بار دیگر این دنیا باعث مرگ و نابودی من شود. به نظر می‌رسد که باید شمع را از این خانه خارج کرده و خاموش کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که همسایه متوجه نشود تو در خانه‌ای، زندگی‌ات را به آرامی و بی‌خبر از دیگران ادامه بده.

هوش مصنوعی: حسرت در مورد یثرب (مدینه)، دوری از حرم (مکه) و غصب مقام رهبری و امامت، روز قیامت را به مکانی برای قتل و فریاد و درد تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: در این بیت به تضاد میان مشکلات و سختی‌های کوفه و غم و ناراحتی‌های شام اشاره می‌شود. همچنین به وضعیت آشوب و قیامت در عشق، درویشی، نمایش دادن و انتقاد دیگران پرداخته شده است. به عبارت دیگر، شاعر به چالش‌ها و دردهای ناشی از عشق و زندگی درویشی اشاره می‌کند که می‌تواند به تنهایی و انتقادهای دیگران منجر شود.

هوش مصنوعی: هر چیزی را می‌توان تحمل کرد، اما نمی‌توانم بار جدایی را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: زیبایی تو به قدری مسحورکننده است که چشم‌ها نمی‌توانند به چیز دیگری خیره شوند. من هم نمی‌دانم حاصل زندگی‌ام چیست، چون وقتی بوی گل‌های تو را استشمام می‌کنم، دیگر نمی‌توانم به هیچ چیز دیگری توجه کنم.

هوش مصنوعی: در دو جهان، تنها کسی که خداوند را جستجو کند می‌تواند پرده‌ها را کنار بزند و حقیقت را ببیند؛ زیرا کسی که بیگانه است، قادر نیست آن جلوه را مشاهده کند.

هوش مصنوعی: تو فردی بزرگ و با اهمیت هستی، اما در آینه کوچک نمی‌توانی تمام عظمت و ویژگی‌هایت را نشان دهی.

هوش مصنوعی: اگر بال و پرم جاودانه بود، کاش در دستان تو قرار می‌گرفت و عطر محبت دل‌نشینی که به دل تو می‌نشیند، به من هم می‌رسید.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که به دام تو می‌افتد، چه اهمیتی دارد که با تو درافتد؟ سعدی نمی‌گوید که هرگز از چنگال تو فرار کند.

هوش مصنوعی: او فهمید که در بند تو بودن از آزادی بهتر است.