هوش مصنوعی: پس از مرگ تو، جهان بی‌پایان و جاودانی خواهد بود و این نگرانی و غم فراوانی به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: زن سیاهپوش به نشانه مرگ زندگی را نمایش می‌دهد و فریادهای توصیف ناپسند و ناامیدی او به گوش می‌رسد. این وضعیتی وحشتناک و دردناک است که تکرار می‌شود.

هوش مصنوعی: تو سوار بر مرکب شده‌ای و این خونخوار (دشمن) در پی توست، واویلا! من در دنبال تو هستم.

هوش مصنوعی: صدای بلندی به گوش می‌رسد، مانند صدای کاروانی که در حال حرکت است و این صدا به معنای نگرانی و فریاد است.

هوش مصنوعی: به جز زیبایی و پیچیدگی موهای مشکی‌ات، آه و حسرتی است که از خون رنگین گل‌های ارغوانی تو ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که گل سنبل را ندیده، اگر ارغوان ببیند، به شدت حیرت زده و نگران می‌شود و افسوس می‌خورد.

هوش مصنوعی: این تیر زهرآگین مرا از تمام محافظت‌ها و سپرهای جان دور کرده و به شدت بهمن گرانیده است.

هوش مصنوعی: آه و فغان از این وضعیت نابسامان، ای آسمان! چه دردناک و نگران‌کننده است، صد بار ناله و غُصه.

هوش مصنوعی: بهار وجود تو با بی‌پروایی باد، از شاخه‌ها بارید و به زمین پاشیده شد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زندگی و گذشت زمان اشاره می‌کند و به حسرت و اندوهی که از جوانی‌اش باقی مانده، پرداخته است. او از جوانی‌اش و از روزهای شاد و گلگون زندگی‌اش، با تأسف یاد می‌کند و می‌گوید که هیچ‌گاه از زیبایی‌های آن زمان بهره‌مند نشده و اکنون تنها حسرت آن روزها را در دل دارد.

هوش مصنوعی: بیداد دشمنان از سوی کوفه و شام برپا شده است و فریاد و آشفتگی به پا کرده‌اند، چنان که خطر حمله به شدت احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: زندگی به عزای روح و جان تبدیل شده و خوشحالی جای خود را به غم داده است. فریاد واویلا، صدای درد و اندوه، در فضا پیچیده است.

هوش مصنوعی: چرا مثل چنگ نوا نمی‌کنم؟ زیرا از روزگار بدبختی، تو را در خوابگاه خوشبختی می‌سازم.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به صدای ناله و زاری است که به شکل آهنگی دلگیر و غم‌انگیز ظاهر می‌شود. این صدا مانند فریادی است که از دل به بیرون می‌آید و به حالت وحشت یا ناامیدی دلالت می‌کند. واویلا به معنای فریاد زاری است و نشان‌دهنده شدت احساسات تلخ و غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: اگر زعفران که نماد شادی و زیبایی است، خود با خنده و شادابی به دنیا می‌آید، پس چرا باید غم و گریه در زندگی وجود داشته باشد؟

هوش مصنوعی: من تو را با چهره‌ای زعفرانی دیدم و این دیدن برایم مایه‌ی غم و اندوه شد، واویلا! چقدر غمگین و دلشکسته‌ام!

هوش مصنوعی: غم تو باعث شده که تمام جهان به سوگواری بپردازد و زمین و آسمان از درد و حسرت پر شده‌اند.

هوش مصنوعی: صدای ناله و عزا به گوش می‌رسد و غم ابدی همه جا را فراگرفته است. واویلا، چه اندوهی!

هوش مصنوعی: پس از تو، زندگی برایم به عزایی بزرگ بدل شده است و روزگاری که می‌گذرد، به شدت غم‌انگیز و پر از درد و اندوه است.

هوش مصنوعی: با صدای نوحه‌خوانی‌ام فریاد می‌زنم و همه‌جا را پر از ن عزای خود می‌کنم. صدای واویلا و ناله‌های دردناک به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: پیشانی‌ام مانند دفی است که می‌کوبد و سینه‌ام طبل است که صدای افغان و ناله‌های ماتم را ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، احساس غم و اندوه به وضوح بیان شده است. با وجود این اندوه، یک حس شادی و سرور نیز در پشت آن احساس می‌شود. در واقع، گویا در دل این غم، آواز شادی و شور زندگی وجود دارد که با فریادی از ناگواری‌ها همراه است. این تضاد میان غم و شادی به شکل قوی و عاطفی به تصویر کشیده شده است.

هوش مصنوعی: چه کسی جز تو در دشت هامون کشته شده است؟ وای بر من که کفن‌ام به خون آغشته است.

هوش مصنوعی: لباس خوشی و جایگاه لذت و کامیابی را می‌بینم که چه اندوهی به همراه دارد! به راستی این یک فریاد ناله‌آور است.