هوش مصنوعی: آه که برادرم با دل شکسته و جگر خسته‌اش در حالی که لب‌هایش خشک و چشمانش پر از اشک و غرق در خون است، به حال و روزش می‌نگرم.

هوش مصنوعی: هر مژه‌ی من به خاطر این تماشای زیبایی مانند پیکانی به چشمم نشسته و با وجود این که نازک و ضعیف است، به طور محکم در جای خود قرار دارد و مرا تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که آسمان به زمین آمده یا اینکه جسم تو به خاک افتاده است و من همان کسی هستم که خاک بر سرم است، ولی هنوز زنده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر سینه‌ام را به خون خود ببندم و وصله‌کاری کنم، این کار به شایستگی و زیبایی زخم‌ها و جراحت‌های تو خواهد بود که ناشی از تیغ و تیر کینه است.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی این وضع ادامه دارد و این مشکلات و سختی‌ها برطرف نمی‌شود، به‌طوری که ظهور او تبدیل به آشوب و فتنه‌ای در روز قیامت خواهد شد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که در عرش بالا قرار دارد، به احترام شما برتری یافته است. خورشید و ماه، که در نظر دیگران بالا هستند، من را از ذره‌ای کمتر قرار داده‌اند.

هوش مصنوعی: غم و اندوه قاسم جوان، حتی اگر خللی به جان او وارد نکند، از کجا باید امیدی داشت که از صدمه سوگ اکبر رهایی یابد؟

هوش مصنوعی: با چشمانم فضایی زیبا خلق کرده‌ام، گاهی مانند ماه درخشانم و گاهی مانند آتشی که در درونم می‌سوزد، همچون سمندر.

هوش مصنوعی: تا وقتی که وجود تو به خاطر عشق من مثل شمعی در حال سوختن است، من همچنان مانند چراغی نیمه جان در مقابل باد سرد و برخلاف سرنوشتم در انتظار تو هستم.

هوش مصنوعی: خاکی که منبع زندگی و وجود من بوده، به خاطر واقعیت‌های فراوان به فراموشی سپرده شده است. شاید اگر از دید و احساسات خود غافل شوم و در زیبایی‌های زندگی غرق شوم، بتوانم این ناپایداری را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: به غارت رفتن خواهران و ناله‌های دختران را ببین و بشنو. ای نسیم، داستانی را به مادرم برسان.

هوش مصنوعی: گاهی به نجف می‌روم و در آنجا از عظمت و سرنوشت پادشاهان ناراحت می‌شوم و گاهی به مدینه می‌زنم، جایی که ترس و وحشت از حمله سپاهیان حس می‌شود.

هوش مصنوعی: آتش و جوشن (زره) و سپر سوختند، صلیب و لباس من هم کتک خصم شدند و چوب نی به عنوان نقاب و محجبه من درآمد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به اندوه و غم ناشی از کشته شدن‌ها و مصایب در نقاط مختلف اشاره می‌کند. او از ماتم در یک سرزمین و مصیبت‌های دیگر در نقاط مختلف، همچون حرم، کوفه و شام صحبت می‌کند. این بیان نشان‌دهنده عمق درد و اندوهی است که روح شاعر و جامعه‌اش را فراگرفته و هر کدام از این مکان‌ها نمایانگر مصیبت‌های جداگانه‌ای است که بر سر مردم آوار شده است.

هوش مصنوعی: آسمان سبز به وسیلهٔ زمین تیره و سیاه خلق شده و خون تو باعث سرخی آن شده است. رو به زردی از کسوت نیل در بر دارم.

هوش مصنوعی: از لب‌های خشک تشنگان اشک‌هایی سرازیر می‌شود، و در دیار و سرزمین، به خاطر آتش سوزان کشتگان، ناله‌ای به آسمان می‌فرستم.

هوش مصنوعی: خستگی تن من تا ابد به خاطر غم تو باقی خواهد ماند و از ابتدای عمرم بر من نوشته‌اند که چه مشکلات و مصیبت‌هایی را باید تحمل کنم.

هوش مصنوعی: از این همه آتش و شعله، عجیب است که دل سنگی من شعله ور نمی‌شود. گویی دل و وجود من از آهن ساخته شده و روح و جسمم همچنان در آرامش هستند.

هوش مصنوعی: با افتخار بودن در خدمت تو، همتای مقام بلند توست، و در سراسر جهان، هیچ چیز به اندازه افتخار گدایی در این درگاه نمی‌تواند مایه مباهات باشد.