هوش مصنوعی: آیا آن چشمی و آن قلبی در تو هست که به خاطر قوانین و مقررات بگرید؟ بهتر است از روی قاعده و اصول خارج شده و به خاطر عشق و احساسات واقعی اشک بریزیم.

هوش مصنوعی: گاهی مانند رعد و برق در شهری می‌زنم و فریاد می‌زنم، و گاهی همچون باران بر کوه‌ها و دشت‌ها گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: درد و اندوه ناشی از کشته شدن و تشنگی عمیق، و سوز و گرمایی که بر تو می‌گذرد، ای کسی که انواع ستم‌ها را متحمل شده‌ای، چگونه بتوانم برای تو گریه نکنم؟

هوش مصنوعی: اگرچه چشمان تو خشک و بی‌آب است، اما به جای اشک، اگر خون بریزم، باز هم در اعماق وجود تو جاودان خواهی ماند.

هوش مصنوعی: در بی‌خبری از وضعیت تو، نمی‌دانم که آیا به خاطر سنگینی بار غم خوابیده‌ای یا به خاطر سبکباری خودت از آسمان گریه می‌کنی.

هوش مصنوعی: چشمم هرگز به هیچ سروی نمی‌افتد جز آنکه با نگاه کردن به کنار جوی‌ها، به قامت خوش‌تناوش اشک بریزم.

هوش مصنوعی: اگر ببینم که گلی شکفت، با شادمانی به آن چهره زیبا گریه می‌کنم، چون غنچه‌ای که از شادی باز می‌شود، گویی جامه جانم را به احترام آن زیبایی بر تن کرده‌ام و بر آن صورت سرخ گل اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم بر آن کشته که در کنار رود فرات خوابیده، اشک بریزم، پس چشمانم را بر دجله و جیحون خواهم ریخت و برای او گریه خواهم کرد.

هوش مصنوعی: خسته و ناتوان او از دنیا رفته و من هنوز زنده‌ام. به من مهلت بده تا ناراحتی و درد واقعی خود را بر کجی‌ها و نادرستی‌های این سرنوشت معکوس بروز دهم.