هوش مصنوعی: تو با چشمان بی‌آبت، دلی پر از درد و اندوه داری. از احوال تو به شدت متاثر هستم و احساس می‌کنم که گویی صدها غم با خود به همراه داری.

هوش مصنوعی: سر تو بر تن کسی نیست که به تن خود چاک بزند، در حالی که تن تو بر خاکی است که همه بر آن خاکی دارند.

هوش مصنوعی: چهره زیبا و درخشان تو مانند ماه است که در میان سیاهی شب می‌درخشد. قامت بلند تو همانند درخت سرو است که با زیبایی خاصی ایستاده و بر تن تو مانند کفن آراسته شده است.

هوش مصنوعی: اگر چهره غم را به زمین نگذارم، چه اهمیت دارد؟ و اگر لباس جانم را پاره نکنم، چه کار کنم؟

هوش مصنوعی: زمانی که ماه در دل آسمان به نقطه تاریکی می‌رود و در مداری که همیشه درخشان است، خورشید از افق پایین می‌آید و ناپدید می‌شود.

هوش مصنوعی: چه کار کنم؟ اگر کاری نکنم، فرش زمین به اندازه عرش آسمان ارزش دارد. چه باید بکنم اگر نتوانم گردی که بر زمین است را از ستاره‌ها جدا کنم؟

هوش مصنوعی: خنجر حادثه به دل بی‌گناه تو آسیب می‌زند و تیر ناامیدی بر تن رنجیده‌ات فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از دردی که به دل دارد سخن می‌گوید. او به این فکر می‌کند که اگر به مشکلات و بلاهایی که به او وارد می‌شود توجه نکند، چه می‌شود؟ و همچنین آیا باید دل را سپر کند تا به تیغ‌های درد و رنج آسیب نبیند؟ در واقع، او دچار تردید است که آیا باید خود را در معرض آسیب قرار دهد یا نه.

هوش مصنوعی: آسمان تو به زیبایی تزئین شده است، مانند زمانی که دل شاداب و سرزنده است. روزگار هم مانند نی که از چشمانم می‌ریزد، به آرامی و با احساس جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر چشمم را بزنم، آیا می‌توانم از جاری شدن اشک جلوگیری کنم؟ و اگر نتوانم، چه چیزی را باید از لذت زندگی سلب کنم؟

هوش مصنوعی: خورشید تابناک تو بر زمین مانند شعله‌ای از آتش است و چهره درخشان تو در میان خاکستر می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم بر غم و اندوه خود غلبه کنم، چه کار می‌توانم بکنم؟ حتی اگر آتش حسرت و ناکامی را از خود دور کنم، باز هم نمی‌توانم بر درد و رنجی که دارم فائق بیایم.

هوش مصنوعی: اگر به آسمانی‌ها چه بگویم، وقتی که نمی‌توانم سنگی به سوی آن‌ها پرتاب کنم؟ و اگر به زمین‌نشینان چه بگویم، وقتی که نمی‌توانم پاهای خود را از بند آزاد کنم؟

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت به من روی بیاورد، حتی بدون تو به جان خودم آسیب می‌زنم، اما با تو خودم را به ثروت می‌فروشم.

هوش مصنوعی: اگر حکم صریحی نداشته باشم و به کسی که مالش را به من می‌دهد، پاسخ درستی نگویم، چطور می‌توانم در مورد خونش تصمیم بگیرم و آن را بیهوده هدر کنم؟