هوش مصنوعی: خواستند که مقصد را نابود کنند و در سجده آن سر را بریدند؛ سجده‌کنندۀ جان و دل را.

هوش مصنوعی: در زیر آفتاب، بدنش به شدت برای پهن کردن فرش به تلاطم افتاده است، و خداوند از عرش، سایبان را گسترده است.

هوش مصنوعی: ای خاک، توجه نکن که این شیر روباه به چه کارهایی مشغول است. ای آسمان، نگذار که ماکانی‌ها بر پرواز ما پیشی بگیرند.

هوش مصنوعی: با یادآوری این درد و رنجی که هر لحظه بر من فشار می‌آورد، تو می‌توانی خاطرات قدیمی را فراموش کنی و آن‌ها را کنار بگذاری.

هوش مصنوعی: این بیت به احساس عمیق درد و حسرت اشاره دارد که همچون باران و رعد و برق، شدت می‌گیرد و بر زمین تأثیر می‌گذارد. در واقع، این اشک و آه نشان‌دهندهٔ تلاطم درونی و نگرانی از گذر زمان است که احساسات را تحت فشار قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشم‌های رند و زاهد به طور ناخواسته اشک می‌ریزند و به همراه صدای سلطان و پاسبان ناله می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر جان و دل تو در این آتش سوزان به شدت می‌لرزد و ناله می‌کنی، پس بگذار دل خسته‌ات رنجیده باشد و جان تو نیز دچار زحمت شود.

هوش مصنوعی: چشمانت را باز کن و بگذار اشک‌هایی چون دریا از غم ریخته شود؛ این درد و اندوه را به سیل واگذار و دل‌های شاد را در این جریان غم بسوزان.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف احساساتی عمیق و دردناک می‌پردازد. گویا گوینده از شدت حسرت و ناراحتی، به شدت احساس می‌کند که آتش درونش، مشابه شعله‌ای سرکش، زبانه می‌کشد. او به خرمن زندگی‌اش که نمادی از آرزوها و امیدهاست، می‌سوزد و این آتش باعث اشک‌هایش می‌شود که مانند امواج، او را غرق در غم می‌کنند. در نهایت این احساسات و عواطف چنان قوی و تخریب‌کننده‌اند که می‌توانند حتی بنیاد آسمان را هم از هم بپاشند.

هوش مصنوعی: تا وقتی که قدرت اشک ریختن را داری، نباید از چشمانت خالی شوی، چون ممکن است فریاد خاموشی در دل داشته باشی که زبانت نتواند آن را بیان کند.

هوش مصنوعی: دست‌های پر خون نیاکان ما، مانند صبوری درخشنده به آسمان رسید و این داستان شگفت‌انگیز را ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: من با یک جرقه می‌سوزم، چه چیزهایی که دیده می‌شوند و چه چیزهایی که پنهان هستند. اگر شعله‌ای از این آتش پنهان به بیرون بیاورم، همه را آشکار می‌کنم.

هوش مصنوعی: با شکرگزاری از آه دل‌سوزی که این ستاره‌های درخشان ایجاد کرده‌اند، به خاطر این که موج اندوه، این خاک تیره را در برده است.

هوش مصنوعی: از آنجا که وجودم توان تحمل این مصیبت را ندارد، همه چیزهایی که به سرم آمده بیشتر از جانب ستاره‌هاست تا از ماه و زیبایی آن.

هوش مصنوعی: خانه و زندگی کسی به خاطر این داستان تلخ و سخت به درد آمد، هم شاه و هم گدا به این دلیل ناراحت شدند و هم پیر و هم جوان از این ماجرا دلشان سوخت.

هوش مصنوعی: اگر نتوانی با عشق و ارادت خود را به پای اسب او بیندازی، بهتر است که بر خاک درگاهش بگریی و از آن خاک گل بسازی.

هوش مصنوعی: در گذشته، تو برای آن روزها آب بر آتش حوادث ریختی و اکنون برای یادبود کشته‌شدگان که تشنه بودند، اشک می‌ریزی.