هوش مصنوعی: هیچ‌وقت فکر نکردم که زلف‌های تو از ذهنم برود، زیرا بوی خوش عطر مانند بویی که از نفس من برمی‌خیزد، به دوردست‌ها می‌رود.

هوش مصنوعی: کافر نامیدم و از عشق، نیمی از توبه‌ام را نمی‌پذیرد. وای از زاهد که اگر از حقیقت درونم آگاه شود، چه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: درگاه تو مانند یک پادشاهان است و گدایان تو نیز مانند فرمانروایان هستند. آن‌ها در این میان غم و نگرانی دارند، مانند درد داشتن یک علامت یا نشانه که بر روی تاج وجود دارد، و این نشان از بزرگی و مقام توست.

هوش مصنوعی: من به یاد تو آن‌چنان با خوشحالی بر روی خارها قدم می‌زنم که هیچ‌کس با این میزان شادی و سرور بر روی نرمی دیبا و حریر نمی‌تواند راه برود.

هوش مصنوعی: من در دستم جامی دارم و چشم تو تحت تاثیر شراب است. زلف های تو به پاهای من آویزان است و گردن من در زنجیر عشق تو گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: من به زیبایی ابرو و مژگان تو افتخار می‌کنم که نه مانند پیکان و تیر، بلکه با سادگی و زیبایی خاصی هستند. این کمان و تیر چه معانی دارند؟

هوش مصنوعی: من جز چشمان تو، که مانند تیر به قلبم اصابت کرده است، صدای دیگری نشنیده‌ام که مانند آهو بره، بر دل مردم بنوازد.

هوش مصنوعی: من با وجود اینکه شجاع هستم، از عطر و بوی آهوی وحشی لذت می‌برم. البته می‌دانم که آن وحشت وجود دارد که آهو از حمله شیر فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و جذابیت چشم‌ها و ابروهای معشوقه می‌پردازد. شاعر از مژه‌ها به عنوان سلاحی برای جلب توجه و از ابروها به عنوان نمادی از قدرت و نفوذ یاد می‌کند. او به گونه‌ای حسرت می‌خورد که این زیبایی‌ها اشتیاق و دلربایی خاصی را به همراه دارند، مانند شکارچی که برای شکار به کمین نشسته است. در واقع، شاعر به نحوی به حس تسخیر شدن دل و جان از سوی زیبایی معشوق اشاره دارد.