هوش مصنوعی: کسی که در دل خود جهان را به تصویر کشیده است، لحظه‌ای که از پنهانی به بیرون بیاید، چه غوغایی به پا خواهد کرد.

هوش مصنوعی: در آسمان، آنچه به شکل هلال می‌نماید، در واقع چیزی نیست جز اینکه انگشت تماشا به سمت ماه دراز شده است تا ابروی تو را بر دیگران نمایان کند.

هوش مصنوعی: اگر این موهای پریشان را به این زیبایی کنار بگذاری و به سمت باغ بروی، تا ابد نسیم خوشبوی صبح مانند عطر گلاب خواهد وزید.

هوش مصنوعی: چشم‌هایت را باز کن و با نگاه جادویی‌ات قلبم را تسخیر کن، تا کسی نگویید که چاقو بر بدن کسی که در عشق گرفتار است جایز نیست.

هوش مصنوعی: در این متن، شاعر از درد و اندوه خود می‌گوید و به می‌پرستی اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که با وجود اینکه در حال نوشیدن شراب و لذت بردن از موسیقی است، اما هنوز هم گریه و ناله‌ای در دلش وجود دارد. او از ساقی می‌خواهد که دیگر جامی به او ندهد و به او نگوید که موسیقی و آواز بخواند، زیرا این لحظات شادی برایش بی‌معنا شده است.

هوش مصنوعی: آسمان گناهکار را ملامت نکنیم، چون او چه کاری می‌تواند بکند؟ اگر از جانب دیگر، نیکی از نیکان نیاید، چاره‌ای نیست.

هوش مصنوعی: نیازی به توضیح نیست که صفت گریه یغما، خود به اندازه‌ای عمیق و معنا دار است که نیازی به تعریف و توصیف ندارد، چون مانند دریایی است که به ستایش کسی احتیاج ندارد.