هوش مصنوعی: جز تو، که مانند آفتاب هستی، و آن غنچه‌ای که در شراب غرق شده، چیز دیگری را نمی‌بینم؛ این باده نه دردی را احساس می‌کند و نه دودی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: ارتفاع قامت تو همچون نیزه‌ای است که نور خورشید را به تصویر می‌کشد و زیبایی چهره‌ات به اندازه هزار ستاره خوشبختی می‌درخشد.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و هنر شاعری اشاره دارد. شاعر از زیبایی یوسف و داستان‌هایش صحبت می‌کند و این که چه نیازی به بزم سلیمان و آهنگ داود وجود دارد. به طور کلی، شاعر به جذابیت و دلنشینی داستان یوسف تأکید می‌کند و این را بر بالاترین هنرها و زیبایی‌های دیگر ترجیح می‌دهد.

هوش مصنوعی: این شعر دعوت به شادی و لذت از زیبایی‌های زندگی است. با جمال و زلف معشوق، خوش‌گفتاری و موسیقی ایجاد کن و عود بسوزان تا فضای دلنشینی فراهم شود. در واقع، نویسنده به تجلی عشق و هنر و لذت‌های آن اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: در وجود تو، رازها و ظواهر همزمان وجود دارند و این واقعیت بسیار عجیب است که غیب و حقیقت به صورت همزمان درک می‌شوند.

هوش مصنوعی: بیدمشک را باز کن و در را ببند، زیرا نمی‌توانی زیبایی را که در این لحظه وجود دارد با ماه و خورشید مقایسه کنی. این لحظه بهتر از لحظاتی است که ستاره‌ها به هم پیوسته و جدا می‌شوند.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم به دیدن روی تو سرشار از شادی می‌شود و همین باعث می‌شود که نوشیدن شراب خوشایندتر گردد، زیرا لب‌های تو مانند لعل است و جذابیت خاصی دارد.

هوش مصنوعی: به جز سرخی گل تو، در طول زندگی‌ام هیچ چیزی را ندیدم که از افزایش آن ضرر برساند؛ هر افزایشی صرفاً سود است.

هوش مصنوعی: در میان این دو طرف، من به باد شدم و خونی که از وجود صد هزار نفر به زمین ریخته شد، در واقع به هدر رفت.

هوش مصنوعی: اگر به خاک پای خدمتگزاران تو بیفتم، که اگر موهای سر ایاز را ببرم به دامن محمود، از تو راضی نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: تنها دهان، دل و اشک چشم است که از شوق و اندوه سخن می‌گوید؛ اگر گل لاله در کنار سنگی شکوفا شود و قطره‌ای از آن به شکل رود جاری گردد.