هوش مصنوعی: بگذار که چهره‌ات با پرده‌ای خوشبو آشکار شود، چون هیچ‌کس فکر نمی‌کند که در شب، خورشید طلوع کند.

هوش مصنوعی: نگو که به زیبایی چهره زلف محبوب نمی‌توان رسید، زیرا این زیبایی فراتر از آن است که حتی طاووس بتواند به آن رقابت کند.

هوش مصنوعی: از ترس اینکه مبادا لب کسی زمین تو را ببوسد، خاک زمین را می‌سایم تا اشک‌هایم بریزد.

هوش مصنوعی: به خودت رنگ و رویی بزن، زیرا که نمی‌شناسم حد و مرز زندگی را. هیچ بنایی نمی‌تواند از این خانه‌ای که ویران است، به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: بسیار تلاش کردم که به دوستی با زاهد امید داشته باشم، اما هر بار که ورق را باز کردم، نشانه‌ای از عذاب و ناراحتی دیدم.

هوش مصنوعی: نگران نباش که امید و آرزوهای تو از خاک و مادیات نشأت می‌گیرد و به هیچ عنوان به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: کسی که زیبایی و جذابیت چهره و موی او را ببیند، دیگر از عمق چاه وابستگی نجات نمی‌یابد، حتی اگر با صد طناب هم تلاش کند.

هوش مصنوعی: بیا و شگفتی‌ها را در اشک و چشمان من ببین که رود دجله از شمر و دریا از حباب بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر کسی از چشمه‌های امید و لذت سیراب شود، به آرزوهایش خواهد رسید. اما اگر تنها بر سراب‌ها و امیدهای نادرست تکیه کند، همیشه در تشنگی و دغدغه خواهد ماند.