هوش مصنوعی: دل و احساسات ما نمی‌توانند به سادگی با زیبایی‌ها و جذابیت‌های ظاهری ارتباط برقرار کنند، چون کشور ما یا جامعه ما تاب و تحمل رویارویی با این جذابیت‌ها را ندارد.

هوش مصنوعی: دل خود را به نگاه او نسپار، زیرا که اگرچه ممکن است دلربا و دلنشین باشد، اما نمی‌تواند از عشق و محبت حقیقی برخوردار باشد.

هوش مصنوعی: از این بدن که به تنگی افتاده، دل سنگینش را مانند کوهی تصور کن که احتمال ندارد کوچک شود.

هوش مصنوعی: چهره‌ی تو باعث می‌شود که روزم مانند شب باشد، اما این شب تاریک که ماه ندارد، واقعا تیره‌تر است.

هوش مصنوعی: اگر خون ملک را زیر عرش بریزی، چون تو به عنوان یک قاتل زیبا هیچ شاهدی نداری.

هوش مصنوعی: نگران نباش، اشتباهات تو در سخن گفتن ممکن است باقی بماند، ولی عقل و فکر صحیح در این موضوع دچار خطا نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: هر از گاهی از حال دلم بپرس، زیرا پرسش درباره موهایت از زندانیان هم اشکالی ندارد.

هوش مصنوعی: در دروازه‌ی فقر و زوال، به مقام والایی رسیدم که حتی در آن سلطنتی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به بی‌دلیل خود را کنار نگذار و از آنچه دنیا به تو می‌دهد، دل نکن. جایی امن‌تر از اینجا پیدا نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که برای مملکت و زیر دستانش فداکاری کند و به آن‌ها خدمت کند، حتی اگر مقام یا ثروت زیادی نداشته باشد، در واقع در جایگاه یک پادشاه و بزرگ‌منشی قرار دارد.

هوش مصنوعی: انتظار نداشته باش که دل تو صبر کند، زیرا دلی که ناامید است، برای کسی که هیچ کمکی ندارد، چیزی نخواهد داد.

هوش مصنوعی: اگر در آن کوی تو سگان کمتر باشند، پس چرا یغما (دزدی) در آن آستانه راه ندارد؟