هوش مصنوعی: در شب‌ها آن‌قدر دلم می‌سوزد و آتش‌اش زبانه می‌کشد که وقتی بر بستر دراز می‌کشم، هیچ‌کس نمی‌داند آیا منم که در درد و رنج هستم یا فقط توده‌ای از خاکستر.

هوش مصنوعی: آه، عشق من به مانند آتش است، و وابستگی تو به باد، مثل شعله چراغی که متعلق به زنی بیوه است و در مسیر باد سرگردان است.

هوش مصنوعی: من جشنی دارم که خوشی‌ها در آن جریان دارد، اما این شادی‌ها بدون تو معنا ندارند و همه چیز به گونه‌ای دیگر است.

هوش مصنوعی: در این بیت، به توصیف فضایی احساسی و غم‌انگیز پرداخته شده است. صحبت از خاکی است که در مجلس وجود دارد و حال و هوای آن متاثر از ناله‌های دلشکسته‌ی نوازنده است. در اینجا "غم" و "درد" به عنوان احساسات حاکم بر فضا معرفی می‌شوند. همچنین اشاره به چشم‌هایی می‌شود که در حال پالایش خون هستند و شربت و ساغر (جام) نمادهایی از غم و اندوه هستند. به طور کلی، بیانی از احساسات عمیق و تلخ در یک محیط اجتماعی و هنری به تصویر کشیده شده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چهره‌ای چون ماه از تو پدید آید، جزع من نشانی از ستاره پروین خواهد بود؛ این نشان از خورشید و ستارگان.