هوش مصنوعی: تاریکی و سایه‌ی خطی که روی صورت تو قرار گرفته، دل آدم را می‌سوزاند. یعنی با هر نفس و آهی که می‌کشم، این آینه نیز به زنگار و کدورت دچار می‌شود.

هوش مصنوعی: بیا می بیاور که خبر از آمدن بهار را می‌دهد، لطف و زیبایی سبزه‌ای که دور گلزار را گرفته است.

هوش مصنوعی: یک سرباز ترک با نگاهش مرا متوجه خودش کرد؛ به تماشا بنشین که چطور کسی مست و شاداب به نظر می‌رسد، در حالی که هوشیار و بیدار نیز است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو را به زیبایی پادشاه مصر تشبیه کردند، شایعات خوبی درباره‌ی تو در بازار به راه افتاد.

هوش مصنوعی: بوی خون دل خود را از نسیم صبح می‌شنوم، آیا ممکن است که نسیم در خم آن موهای زیبای او گرفتار شده باشد؟

هوش مصنوعی: فتنه و آشوبی که از نگاه تو ایجاد می‌شود، هرگز نمی‌تواند آرام بگیرد، زیرا در حلقه آن موهای زیبا، زرهی شکل می‌گیرد که انسان را به خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: چشمی که به خاطر عزیزانش اشک می‌ریزد، می‌تواند حتی دل سنگی را نرم کند. در این بهار، باران مانند ابرهای رحمت، راهی را به سوی کوهستان‌ها باز کرده است.

هوش مصنوعی: با حضور تو، کسی که تو را به عنوان دوست خود انتخاب کرد، دیگر به دنبال منفعت‌های خود از دیگران نیست.