هوش مصنوعی: اگرچه با ناله و فریاد در تلاش هستم تا توجه نگهبان را جلب کنم، اما جرات بوسیدن آن خاک مقدس را ندارم.

هوش مصنوعی: ای جوان، مرا از در بیرون نران، به خاطر پیری‌ام، این استخوان را به سگ‌ها نینداز.

هوش مصنوعی: در دل هیچ کس عشق تو از کینه تو نمی‌زید، زیرا آسمان به تو بی‌رحمی را آموخته است.

هوش مصنوعی: زاهد امروز همواره نگاهش به محراب جاودانه است تا ابروان قوس‌دار را ببیند.

هوش مصنوعی: من از آشیان خود به دام نگاه می‌کنم، مانند پرندگانی که به دام گرفتار شده‌اند و آشیان خود را می‌بینند.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه در عشق و محبت خود را فدای بتان کرده‌ایم، هیچ حقی به گردن ما نیست جز آزمایش و امتحان‌هایی که کشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: از ترس اینکه مبادا دلش به حال من رحم کند، یاد گرفتم که به جای فریاد و ناله سکوت کنم.

هوش مصنوعی: از ناتوانی، حسرت می‌خورم که آن غبار، نیرویی دارد که می‌تواند برای حرکت، دو قدم از دو کاروان را بردارد.

هوش مصنوعی: از این پس، در کنار من و در این ویرانی‌ها، تا چه زمانی باید خاک را به عنوان قبله قرار دهم و آسمان را به عنوان محراب بسازم؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم با تسبیح و جام رابطه‌ای داشته باشم. ای کاش هر دو را از هم جدا کنند و بشکنند.