هوش مصنوعی: من بیشتر از پرندگان قفس دلم شکه است، زیرا غیر از درد و گرفتاری، چیزی دیگری ندارم.

هوش مصنوعی: اگر خواب دیده‌ام، آن خواب را می‌بینم؛ خواب‌هایی که برایم یک عمر خوشی و آرامش به ارمغان آورده‌اند، حالا من به بیداری و زندگی جدید نیاز دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که در آسمان به خاطر دشمنی من آشفتگی و ناآرامی هست، ای دل و ای دیده‌ام، اکنون وقت آن است که به کمک و یاری دیگران بشتابیم.

هوش مصنوعی: روز جدایی و پایان لحظات وصال و شب فراق، ای اندوه عشق، بیا که اینجا اول ماجراهای غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از بی‌اعتنا بودن به ظواهر و نشانه‌های پذیرفته شده برای نشان دادن دینداری یا سیر و سلوک می‌گوید. او اشاره می‌کند که در راه عشق و معرفت، باید از بار سنگین این ظواهر رها شود و سبک‌بال به سوی هدف خود پیش برود.

هوش مصنوعی: هیچ کس به عیادت من نیامد تا زمانی که مرگ به سراغم آمد. افسوس که آخرین نفس من نشانه آغاز بیماری‌های من بود.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم کار قلبم با تو به کجا خواهد انجامید. او هنوز تازه‌کار است و تو روش‌های آزار دادن دل‌ها را بلدی.

هوش مصنوعی: سلطنت و فرمانروایی در سرزمین نعمت و رحمت تنها به دست کسانی نمی‌رسد که در گناه و خطا زندگی می‌کنند و به بی‌رحمی بازارها و تنش‌های زندگی اوج می‌زنند.