هوش مصنوعی: زیبایی بهار، جلوه‌گری می‌کند و از آن طرف، صدای کارگران که مشغول جمع‌آوری گل و گیاه هستند، در گوش می‌رسد. در این میان، هزاران مناظر دل‌فریب خود را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: به زیبایی‌های روی گل توجه کن و حجاب ساقی را کنار بزن. ای یاس، لاله را ببین که در دستان باده‌نوشان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر دل من زخم خورده باشد و من از غم گریه کنم، دوست می‌داند که این حال من در روز بارانی ارزشمند است. دوست در کنار من و با باده‌اش، این لحظات را می‌پسندد.

هوش مصنوعی: به ابروی تو از هر زاویه‌ای که نگاه کنم، زیبایی‌ات را می‌بینم و این زیبایی مانند روشنی ماه نو است که دل‌های عاشقان را به حسرت می‌اندازد.

هوش مصنوعی: از اشک من دل سنگ او به جنبش درآمد، تعجبی ندارد که فریاد من مانند سیل بهاری، کوه‌ها را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: من برهنه پا در راهی می‌روم که به جای نعل، بادهای تند بر زمین می‌ریزند و سمندهای شهسواران از آن عبور می‌کنند.

هوش مصنوعی: دل من یاد مژگان خون‌ریز تو را می‌کند، مانند صیدی که در میان صفی از افرادی که خنجر در دست دارند، قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: چشمان خواب‌آلود تو در شب‌ها باعث بیداری من شده است، ای ستاره‌ای که گواهی بر شب‌زنده‌داران می‌دهی.

هوش مصنوعی: از بلا و دشمنی‌ها مصونم و امیدوارم که خداوند اگر بخواهد، به اندازه کافی محبت و خیر را به دوستانم عطا کند.