هوش مصنوعی: من به دنبال آرزوهایم در باغی زیبا می‌گردم؛ اما افسوس که در این مسیر، به دلیل در دام افتادن، همواره با ناامیدی روبرو می‌شوم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به وضعیت خود اشاره می‌کند که عشق و جنون او موجب شده تا عقل و هشیاری‌اش از بین برود. او از روزهایی یاد می‌کند که در حالت شیدایی و عشق، به دنبال آزادی و رهایی بوده و در این مسیر، به نوعی از آرامش و ثبات دور شده است. به عبارتی، او احساس می‌کند که در دنیای عشق، احترام به عقل و اندیشه‌اش را از دست داده و حال به یاد روزهای پرشور و اضطرابش است.

هوش مصنوعی: پس از مرگ، نمی‌خواهم که به جز خار چیزی از خاک من بروید. وقتی بر روی زمین نگاه کنم، از نعمت و زیبایی آن دامن کشیدن‌ها را می‌بینم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم داستان قلب چیست، اما می‌دانم هر زمانی که چیزی را بیان کرده‌ام، دیگران از شنیدن آن خودداری کرده‌اند.

هوش مصنوعی: قدرت و عظمت او به جایی رسیده که امروز در گلستان، هیچ درخت صنوبر نمی‌تواند پایش را بر زمین بکوبد و از جایش تکان بخورد.

هوش مصنوعی: می‌توانم بفهمم که پس از کشتن، دوباره از چشمانم چه می‌بینم؛ زیرا در دل حسرتی دارم که تنها فراتر از کشتن و بریده شدن‌هاست.

هوش مصنوعی: در عذر و درخواست از دیگران تا حدی به او نزدیک شوم که بتوانم در دوران جوانی به یاد روزهای دورانی که خم می‌شدم، به او تکیه کنم.

هوش مصنوعی: جوانی به راه افتاد و خوشحالم که این موهای سفید نشانه‌ی پیری‌اند، مثل رشته‌ای که در نهایت از خریدن یوسف به دست آمده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم یغما چه کسی است، اما در بیابان جنون، روزی فردی را دیدم که از راه رفتن باز مانده بود و در ابتدای تلاش‌هایش برای دویدن بود.