هوش مصنوعی: هرگز آرزوی بهشت و رودخانه کوثر را ندارم؛ برای من تنها یک جام شراب و گوشه‌ای در میخانه کافی است.

هوش مصنوعی: می‌دانی در گوشه‌ی صومعه‌ام چه ذکری گفته می‌شود؟ کاش مرا به زندان نگهبانان می‌بردند.

هوش مصنوعی: چه فایده دارد که به دنبال کالسکه‌ای باشم، در حالی که صدای جرس به گوشم می‌رسد و این صدا از عمق دلم می‌آید؟

هوش مصنوعی: من از سایه موجودات حقیر و بی‌ارزش احساس شرم می‌کنم، هرچند که جهان پایین‌تر از من ممکن است مرا در سایه بال مگس بپروراند.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌رحمی و سخت‌گیری شکارچی و باغبان، من در میان باغ و قفس پراکنده شدم.

هوش مصنوعی: گفت که در لحظه‌ی مرگم به سراغم بیایید و ناله کنید، زیرا این لحظه آغاز وعده‌ای است که حسرت آخرین نفس من خواهد بود.

هوش مصنوعی: از این پس در گوشه‌ی دنج صومعه به شراب می‌زنم، چون در این مکان به خاطر لباسم دیگر ماموران نمی‌توانند مرا مزاحم شوند.

هوش مصنوعی: به دوست گفتم که با گریه، سعی می‌کنم اشک‌هایم را فراموش کنم، اما طوفان اشک مانع پیشرفت من شد و راه را از جلو و پشت بر من بست.

هوش مصنوعی: اگر می‌توانستم حقیقت جاودانی آب را نشان دهم، خیری بزرگ بود که تو، ای خضر، پای تو بر خاک من بود.

هوش مصنوعی: من از این که عمری در این لباس ساده به سر برده‌ام، راضی‌ام، هرچند که در این مدت شراب‌خواری کردم و کسی مرا نشناخت.