هوش مصنوعی: دل پر از درد و اندوه خود را به محبوب نگفتم، زیرا زبانم تاب بیان این احساسات را ندارد؛ مانند قلمی که نمی‌تواند مطالب را به درستی بنویسد.

هوش مصنوعی: با اشک‌های خود، داستان روزهای جدایی را نوشتم. اما ای باد شب، من کسی را برای رساندن این پیام به سوی او ندارم.

هوش مصنوعی: چشم‌نواز تو، مرا از سر جایم بلند کرده و شوقی عمیق در دل من ایجاد کرده است. ای چهره زیبای تو که از تنهایی دلم را دیوانه کرده‌ای، ای زلف‌های پیوندیده که مانند زنجیری به من متصل هستند.

هوش مصنوعی: ای افغان، آن ماهی هست که به فریاد من پاسخ دهد و کمک کند. ای سنگدل، آیا رحمی نشان نمی‌دهی؟ ای ناله و فریاد من، آیا تأثیری بر دل‌های سنگی بگذاری؟

هوش مصنوعی: من به یک زخم از محبت تو راضی نیستم، ای صیاد، زودتر به جان آواره‌ام زخم دیگری بزن که عمرم در انتظار گذشته است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به ستاره‌ای اشاره می‌کند که با چرخش تقدیرش، بر سرنوشت دشمنش تاثیر می‌گذارد. او از این ستاره می‌خواهد که چرا برخلاف اراده او عمل می‌کند و از آن می‌خواهد که دلیل این تغییرات را توضیح دهد. شاعر به نوعی به بی‌عدالتی و نارضایتی خود از تقدیر اشاره کرده و انتظار دارد که سرنوشت به نفع او تغییر کند.

هوش مصنوعی: ای ناصح، به من نصیحت نکن! من در کار خود دارم که نمی‌دانم چگونه به مهارت بپردازم. جنون من باعث شده که در چشم دیگران رسوا شوم، و ای عقل، تو هم نمی‌توانی برای من تدبیری بیندیشی.