هوش مصنوعی: ای خم ابروی تو، که همیشه به سمت چپ منحرف است، برای من جایگاه واقعی و مورد ایمان من است. بی‌ایمانی و دیوانگی من به خاطر زلف توست که موجب شگفتی عقل و دین من شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که تو برای انتقام من آماده شدی، من هم برای محبت تو تمام تلاش خود را کردم، اما در این میان نه تنها مهر و محبت واقعی باقی نماند، بلکه کینه و دشمنی من نیز به جایی نرسید.

هوش مصنوعی: دل من از سوختن می‌نالد و احساس می‌کنم که گرما و درد جدایی، حتی از رنجی که در دل دارم، به لب‌هایم نزدیک می‌شود.

هوش مصنوعی: وجود و حیات خود و دیگران را به دور بریز، تا این که به رنگ و زیبایی تو، چشم خداوند بینای من خیره شود.

هوش مصنوعی: من دیگر به درگاه تو برنمی‌گردم، حتی اگر خاک سرزمین تو بر سرم بریزد. من سر تسلیم بر زمین می‌سایم، اگرچه پیشانی‌ام زیر بار ذلت نرود.

هوش مصنوعی: اگر پای خود را به سمت مرگ بگذارم، حیات گل در آخرین لحظات زندگی‌ام به من حسادت خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت بگذار دامن چرخ به دست اشک من بیفتد، از گوشه چشمم، با مژگان آستینم، یک نگاه کافی است تا به دور بیفتد.

هوش مصنوعی: اگر دولت و ثروت به من خوشبختی عطا کند، من با کمال افتخار و خدمتگزاری، نام تو را بر نگین خود نقش می‌زنم و بر درگاه خود نشان جلال و بزرگی خواهم داشت.

هوش مصنوعی: یار کدام است و غیر از آن، که صدای باد باشد به گوشت؛ حواست باشد که او همان ناله‌ای است که من تقدیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر عطر و خوشبویی که از زلف‌های چین‌دار تو منتشر می‌شود نبود، بوی عطر و مشک از کجا به‌دست می‌آمد؟ این قلم من هم مانند عطر عنبرین است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که گیاه از زمین بیرون آمد، به قدری شیرین بود که شکرش را تا سه بار در روح من ریخت.