هوش مصنوعی: کدام نوشیدنی زندگی باعث شد به گلویم برود که نه خوندم و نه اشک از فروافتاد؟

هوش مصنوعی: از میخانه تا چه زمانی باید تحمیل ذلت را بپذیرم؟ دیگر نیرویی برای تاب آوردن ندارم، جز اینکه از آهن و استقامت خود استفاده کنم.

هوش مصنوعی: اگر ویژگی‌ها و رفتار دوستانت تغییر کرد، نباید آن‌ها را مخالف خودت تلقی کنی، حتی اگر اوضاع به هم ریخته به نظر برسد.

هوش مصنوعی: کسی که به من توجه می‌کرد و به من نزدیک بود، به ناگاه پشت به من کرد و آن کس که همیشه همراه من بود، حالا از من دور شده و به سوی دیگر رفته است.

هوش مصنوعی: اکنون که پیر مغان (راهنمایان روحانی) دیگر به روی من نمی‌نگرد، نگران نباشم زیرا کسی در مسجد در انتظار من نیست.

هوش مصنوعی: می‌خواهم با انداخته شدن از بدنم به خاک خانقاه، غبار کفر را برطرف کنم و با آب صومعه، چهره‌ام را از آلودگی شرک پاک کنم.

هوش مصنوعی: امام شهر که به خاطر رعایت قوانین شریعت، از ننگ و آبروریزی دوری می‌کرد، به من اجازه نمی‌داد که به کوی او بروم.

هوش مصنوعی: اکنون در کنارم، به خاطر عشق و شراب، غبار میکده را با آستین لباس عبا از روی خود می‌زنم.

هوش مصنوعی: یک نفر با لباس پاره و درد به تن گوشه‌نشینی کرده و دیگری با عشق و محبت، از راه پرهیز و احتیاط، سعی در ترمیم و رفو کردن جامه‌اش دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی توصیف می‌کند که چگونه انسان در عشق و خدمت به معشوق، خود را متحول می‌کند. در نخستین بخش، اشاره به گوهری دارد که به گردن آویخته شده و نماد زیبایی و عشق است. در بخش دوم، اشاره به آزادی از بندهای سخت و دشوار دارد که در نتیجه خدمت به محبوب به دست می‌آید. این تصویر به شکلی شاعرانه از ارتباط عمیق انسان با محبت و زیبایی سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: من با یادآوری جمع مسلمانان، در حالتی شبیه به فردی تازه مسلمان، به خودم فرو می‌روم.

هوش مصنوعی: آب خوشی که از جوی ساغر می‌ریزد، رفته و به چشمه سار بازگشته، و حالا من در تلاش هستم که آب رفته را دوباره پیدا کنم.

هوش مصنوعی: یکی در گوشم اذان می‌خواند و امام جمعه به خاطر آداب و رسوم وضو می‌سازد.

هوش مصنوعی: گوشم به شنیدن سخن‌های پندآموز مشغول است و زبانم در حال ذکر و بیان نیکوئی‌ها و یاد خداوند است.

هوش مصنوعی: به محفل اهل سیر و سلوک بیاید و به مقام و منزلت من توجه کند. تو می‌گویی که او (خدا) در بالاترین مرتبه است، اما من در جمع او مانند بنده‌ای هستم که در صدر مجلس نشسته است.

هوش مصنوعی: من لباس قدیمی خود را کنار گذاشتم و اگر خدا بخواهد، لباس جدیدم مبارک و خوش‌یمن خواهد بود.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر اشاره می‌کند که او حلقه‌ای که به گردن دارد را بر سر پیاله‌ای می‌گذارد و با این کار، به سمت کعبه حرکت می‌کند، در حالی که در جستجوی بتکده‌ای است تا پا بر آن بگذارد. به نوعی این جمله نشان‌دهنده یک سفر معنوی و جستجوی حقیقت است.

هوش مصنوعی: من از میکده دور شدم و به مریدی صومعه یغما درآمدم. دیگر از می و مصحف صحبت نکن، از جام و سبو هم سخن نگو.