هوش مصنوعی: هر جا که صحبت از عشق تو شود، من آنجا با شدت و قوت صحبت می‌کنم و ابتدا با ناله و گریه‌ای، گوش شنونده را ناتوان و بی‌صدا می‌سازم.

هوش مصنوعی: من خودم را در میان مردم چون سگی نرم و humble می‌آورم، شاید به این وسیله ارزش و جایگاه خود را بالا ببرم.

هوش مصنوعی: به تماشای چهره‌ات عادت کرده‌ام و بر اثر حسرتی که در دلم دارم، نگذار مدت زیادی زیر فشار و در انتظار بمانم که فقط بتوانم به چهره‌ات نگاه کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام، رنج انتظار را به دوش می‌کشم و بعد از مرگم نیز، به یاد تو به خاکت سر می‌زنم.

هوش مصنوعی: به لطف و مرحمت تو، بر سر قبر من بیا، از روزی بترس که من از خاک برمی‌خیزم و داوری می‌شود.

هوش مصنوعی: شب جدایی تو برای من حقی است که بر من واجب است، زیرا زمان کافی برای برگزاری یک وعده شام در سحرگاه نداشتم.

هوش مصنوعی: از آنجا که کسی نیست که بتواند سرش را به پای تو بگذارد، هر جا که خاک پای تو را بیابم، به احترام آن، سر خود را به زمین می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم دل را به دست آورم و او را تسلیم کنم، حتی اگر اشک بر چهره‌اش بریزم و طلا را در سپرم قرار بدهم، هیچ تاثیری ندارد.

هوش مصنوعی: گاهی با یک نگاه یا حرکت لب و ابرو، به من پیامی می‌دهد و من هم هر بار بر اساس آن، فکر جدیدی درباره‌اش می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق به می‌فروش با شیخ و علی درگیر نمی‌شوم و برای زندگی‌ام به مشاجره نمی‌پردازم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به رفتار و سخنانی که از دیگران می‌شنود اشاره می‌کند. او به جای پیروی از نظرات معمول و متداول، به دنبال تجربیات و بینش‌های عمیق‌تری است. به عبارتی، او ترجیح می‌دهد از فضایی خاص و معنوی بهره‌برداری کند و از دنیای سطحی و عادی دوری کند. این استدلال نشان‌دهنده تلاش او برای درک بهتر زندگی و ارزش‌های واقعی است.