هوش مصنوعی: شبان تیره‌ای که به خاطر زیبایی موهای محبوبم در حال ناله‌ام، به خودم پیچیده‌ام و مثل کسی که مار گزیده به درد و رنج خود ناله می‌زنم.

هوش مصنوعی: تو نه آن گل هستی که با محبتت بتوانی دل و چشمم را شاد کنی. حتی اگر باران ببارد و هزار بار هم فریاد بزنم، تاثیری در احساس من نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: در شبی تاریک، صدای رعد و باران به گوش می‌رسد. به روزگار خود مانند چشم‌های پر از اشک، افسوس می‌خورم و از دل اندوه خود می‌گویم.

هوش مصنوعی: به احترام سن و سال افراد بزرگ‌تر، به یاد شخصیت‌های محترم مانند رضا باش و مانند یک کودک بی‌دفاع و نیازمند، از دردها و مشکلات خود شکایت کن.

هوش مصنوعی: می‌خندی و شادابی و من در غم و گریه‌ام، مانند رعد و برق ناله می‌کنم. تو مثل گل‌های باغ سرزنده‌ای و من از شدت ناراحتی به حال زار افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: من از روزگار شکایت می‌کردم و به مردم گله می‌کردم، اما حالا به نقطه‌ای رسیده‌ام که دیگر از مردم گله ندارم و نالیدنم تنها از روزگار است.

هوش مصنوعی: اگر از دل سنگ هم ریشه سبزه بروید، اگر خسته و غمگین باشم، باید بدانید که از شاخ آتش نیز شعله‌ای برمی‌خیزد، حتی اگر بهار باشد و من در غم و اندوه باشم.

هوش مصنوعی: غازیان و مجاهدان از صد سوار نمی‌نالند، اما من از یک کودک که سوار نیست، شکايت می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر در دشت گریه کنم و سیلابی به کوه بیفتد، نشان‌دهنده این است که اگر در دشت هستم و ناله می‌کنم، احتمالاً صدای من به کوه هم می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگرچه در این دو دنیا همه دشمن من هستند و در برابر تمام این ستم و غارت هیچ امان و پشتیبانی نمی‌خواهم، اگر به زحمت جانم را از دست بدهم، به راحتی شکایت نخواهم کرد.