هوش مصنوعی: من تنها به خاطر درد و ناله‌های خودم، سال‌های زیادی را سپری کردم، اما در نهایت همدم و همراه دیگران شدم و نتیجه‌اش این بود که بر سر ناله‌هایم خاک ریختند.

هوش مصنوعی: طفلی که از مشکین، یعنی عطر خوش، بر دور کمر می‌بندد، از من تسبیح را می‌گیرد. زاهدی که صد سال عمر کرده، در حیرت است.

هوش مصنوعی: جان شیرینم را به او تقدیم کردم، اما او لبش را بر دندان گزید. این نشان می‌دهد که کار و رفتار مغان (عطاران) چگونه است و هیچ‌کس نتوانسته از سختی و تلخی شکری که در بنگال وجود دارد، رهایی یابد.

هوش مصنوعی: سبزه از گلش روییده و من به دلیل زیبایی‌اش دچار حیرتم. باغبان آه می‌کشد و می‌پرسد: چگونه می‌توانم این زخم عاطفی ناشی از زیبایی این لاله را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: ای مردم، از نگاه گریم در امان باشید، زیرا خوب می‌دانم که این اشک‌های من در نهایت به طوفانی تبدیل خواهد شد.

هوش مصنوعی: کاروان، در راه ما به بندر صورت رسید، اما من به شدت نگرانم که چشمی دنبالم بیفتد.

هوش مصنوعی: کاروان‌دار بار سفر را بسته و به راه می‌افتد. ای زبان، بیدار شو و ناله‌هایت را بیان کن.

هوش مصنوعی: زاهد از عمیق‌ترین بخش یک جرعه چشم معشوقان، عشق سامری را به یاد می‌آورد و خاکی را در دهان گوساله می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که آیا یغما در این مجلس بماند یا اینکه از آن بیرون برود؟ او پاسخ داد که وقتی وصل و دوستی فراهم شود، برای دلالت و راهنمایی اجازه‌ای وجود دارد.