هوش مصنوعی: ساقی، هیچ نوشیدنی به من نداد و تنها قطرات چشمانت همچون خون از چشمانم ریخته شد و بر صورت من افتاد.

هوش مصنوعی: تو خوشحالی از اینکه بر من ظلم کردی، و من نیز خوشحالم از اینکه دیگر توان رفتن به آن طرف کوه را ندارم.

هوش مصنوعی: رقیب گفت که در پی ناراحت کردن من است و من با آگاهی از این موضوع خوشحالم، زیرا می‌دانم که یکی از چاکران و مریدان او هستم.

هوش مصنوعی: این شعر به احساس عمیق غم و اندوه اشاره دارد. شاعر می‌گوید که وقتی او مشغول نوشیدن است، نباید لبخند خندان او را دید، زیرا در واقع درونش مانند ظرفی است که به طور مداوم درد و رنج را حس می‌کند و گویی این اندوه گلویش را محکم فشرده است. در واقع، پر از اشک و غم است، حتی اگر ظاهرش نشان‌دهنده‌ی شادی باشد.

هوش مصنوعی: دل من گم شده و از آن خبری ندارم، ولی به موی تو که می‌نگرم گویی گمان می‌برند که تو هم خبرهایی از دل من داری.

هوش مصنوعی: از شدت گریه و اشک، به حالت ناتوانی و دردی دچار شد و حالتی را پیدا کرد که فقط می‌خواهد ببیند آیا می‌تواند از تو، که نماد عشق و امید است، دوباره آب از دست رفته‌‌ی گذشته را به دست آورد.

هوش مصنوعی: من از این که ضعیف و ناتوان هستم خوشحال هستم، چون وقتی به فکر رفتن به صومعه و عبادت می‌افتم، قدرت رفتن به میخانه و لذت بردن از آنجا را ندارم.

هوش مصنوعی: بهشت نشانه‌ای از رحمت توست و من به خاطر عشق و محبت، گناهکار محسوب می‌شوم. شگفت‌انگیز است که از تو بویی به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: منازع میکده را پرورش بده و از خاک صومعه ببر. کتابم را از دست بگذار و ظرف شرابم را به دوش بزن.