هوش مصنوعی: چرا در این سرزمین غریب، جز میخانه هیچ مکانی ندارم؟ احساس تنهایی و بی‌خانمانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: زمانه به من جایی داد و من خوشحالم که برای رسیدن به معشوق، حتی به عنوان یک گدا، بهانه‌ای بهتر از این ندارم.

هوش مصنوعی: قلبی که از درد و غم پاره‌پاره شده را با دقت بررسی کن، چرا که نشانه‌ای از اصابت تیر وجود ندارد که این را بهتر از من بیان کند.

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی و جذابیت لب‌های لعلین (قرمز) معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید که مانند یک سپاه، زیبایی آن‌ها به دل می‌زند و می‌خواهد به او حمله کند. اما خود شاعر احساس ناتوانی می‌کند چون نمی‌تواند به این زیبایی نزدیک شود و در واقع از زمین و زمان محروم است و هیچ دارایی در این عرصه ندارد.

هوش مصنوعی: به پای من ننویس، ای عالم دینی که اگر سرم را هم ببری، دیگر نمی‌توانم امیدی به زندگی داشته باشم.

هوش مصنوعی: به پایتان قسم که هیچ خواسته‌ای جز سجده بر این خاک درگاهتان ندارم.

هوش مصنوعی: فضای خانه صیاد به قدری بر من تأثیر گذاشته که نه از گلزار لذت می‌برم و نه حس پروانه‌ای که در آشیانه باشد را دارم.

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به انتقاد از افرادی می‌پردازد که با ظاهری زاهدانه و ریاکارانه خود را نشان می‌دهند، در حالی که در درونشان نیت‌های دیگری دارند. او از این که به قصد فریب دیگران وسوسه‌ها و آرزوهای دنیوی را پنهان کرده‌اند، ابراز ناخرسندی می‌کند و می‌گوید که این طور افراد نمی‌توانند از محبت و ارادت واقعی او بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: برو، زمانه! من خود را فدای تو می‌کنم، اما در زمانی دیگر از نو شروع می‌کنم و تا آن زمان به هیچ چیزی وابسته نخواهم بود.

هوش مصنوعی: از شدت درد دل، صدای ناله‌ی یغما به گوشم می‌رسد، اما من توجهی به این آواز ترانه ندارم.